χιλιόμετρα.

Με βιβλία
με καφέδες
με σκέψεις, διαφορετικές κάθε φορά
με μουσικές, μελαγχολικές συνήθως
με χοντρά χειμωνιάτικα ρούχα
με καλοκαιρινούς καύσωνες
με αστέρια
με ήλιο
με παρέα
ή μόνη μου..
πάντα τα ίδια εσείς κ εγώ να σας αφήνω πίσω μου, διαφορετική κάθε φορά.

Αθήνα-Θεσσαλονίκη.
Θεσσαλονίκη-Αθήνα.

μαζί.

Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν, μια ήρεμη μέρα σαν τη σημερινή.
Φάνηκε με το που άνοιξα τα μάτια μου, μεσημέρι φυσικά, πονοκεφαλιασμένη απο το χθεσινό ξενύχτι.
Έξω έκανε χειμώνα μέσα έκανε τζάκι κ εγώ ήθελα καφέεεε.
Mια καθαρόαιμη Κυριακή.
Ντύθηκα κατάλληλα και μηχανικά πλέον πήγα την γνωστή ώρα στο γνωστό μέρος.
Κάποιους τους βρήκα ήδη εκεί, περιμέναμε και τους υπόλοιπους μαζευόμασταν σιγά σιγά. Όπως κάθε μέρα.
Και έπειτα πρόσωπα αγαπημένα, ζεστοί καφέδες, γνώριμα γέλια, κουτσομπολιά, αστεία και τράπουλες.
Το βράδυ μας βρήκε σε παρόμοια φάση, εξίσου ήρεμο και παρεϊστικο.
Είδαμε χαζές ταινίες, παίξαμε ηλεκτρονικά και φάγαμε γκούντις !
Κάτι τέτοιες στιγμές νομίζω πως η χρονομηχανή μου λειτουργεί τελικά αλλά μόνο με τα κατάλληλα άτομα μαζί μου, που με κάνουν να νιώθω έτσι.
Σαν να έχω κάνει κοπάνα απο το φροντηστήριο...

(Αφιερωμένο στο παλιογιάννη που μας τον παίρνει η μαμα-πατρίδα και θα μας λείψει πολύυυ)

θυμάμαι

θυμάμαι δυό πράσινα μάτια.
θυμάμαι την αδερφή μου μωρό.
θυμάμαι ένα τροχαίο.
θυμάμαι Χριστούγεννα στο χωριό.
θυμάμαι το πρώτο μου βιβλίο& ποδήλατο.
θυμάμαι λόγια της μαμάς μου.
θυμάμαι περπάτημα στη βροχή.
θυμάμαι χέρια μπλεγμένα.
θυμάμαι μυρωδιά μαλλιών.
θυμάμαι συναυλίες.
θυμάμαι τις υπερβολές μου.
θυμάμαι Θεσσαλονίκη.
θυμάμαι μια πολύ συγκεκριμένη διαδρομή.
θυμάμαι υγρά μάτια.
θυμάμαι γενέθλια στο Παρίσι.
θυμάμαι να κλαίω στο σινεμά.
θυμάμαι τηλέφωνα ντελίβερι.
θυμάμαι το πρώτο μου μεθύσι.
θυμάμαι ψέμματα& σιωπές.
θυμάμαι ατελείωτα βράδια μπιρίμπας.
θυμάμαι φωτιές& μπύρες στην παραλία.
θυμάμαι ξένοιαστα χειμωνιάτικα πρωινά.
θυμάμαι αποχαιρετισμούς.
θυμάμαι καλοκαίρι στη Ίο.
θυμάμαι να κάνω ζήλιες.
θυμάμαι την χαμένη αθωότητά μου.
θυμάμαι αγκαλιές αληθινές.
θυμάμαι το παλιό μου ρολόι.
θυμάμαι λερωμένα ρούχα απο παγωτά.
θυμάμαι σκέτους καφέδες.
θυμάμαι να γίνομαι παράλογη.
θυμάμαι εσένα, ακόμα.. δε θυμάμαι γιατί.
θυμησέ μου να θυμηθώ να σε ξεχάσω.

απλά

ψάχνω,

πράγματα απλά
σε σένανε να μοιάζουν..


ψάχνω,

δρόμους και στενά
σε σένα να με βγάζουν..

2χρόνια

μια θεατρίνα..
γύρευε χρόνο, να βαφτεί
ρωτούσε,
ποια τραγούδια αρέσουν πιο πολύ
κι αν
θα της δίνανε λουλούδια
για το φινάλε της να βγει

...μη φοβάσαι δε σε ξέχασε κανείς.
πάντα εσύ στο τέλος θα 'σαι η μεγάλη της σκηνής.
...μη φοβάσαι έχει αστέρια ο ουρανός..
πάντα εσύ στο τέλος θα 'σαι ο απομηχανής θεός.

η μοίρα κάθε Σταχτοπούτας
να φεύγει δώδεκα παρά.

-δε σε ξέχασε κανείς-

καληνύχτα, μη φοβάσαι.

αν..

οι κόμποι είναι για να λύνονται
οι συνήθειες για να σταματούν
οι εξαρτήσεις για να κόβονται
οι εποχές για να τελειώνουν
οι κύκλοι για να κλείνουν
και οι αυλαίες για να πέφτουν..

..τα πάθη είναι για να υποκύπτεις
τα λάθη για να τα επαναλαμβάνεις
και οι αμαρτίες για να τις ζεις..

-απολαύστε υπεύθυνα-

κλακέτα

Σκηνή 1η, Λήψη 1η.
...κάποτε ήταν έτσι.Σκηνοθετούσαμε πάντα μαζί την ιστορία μας.
Και πάμε..Δράση !
Ανεβάσαμε μαζί,
ψυχολογικά δράματα,
μικρές περιπέτειες,
εγωιστικούς μονολόγους,
χαζομελό ειδύλλια,
ερωτικές σκηνές,
ρομαντικές κομεντί,
δυνατά πάθη..

Καταφέραμε να χωρέσουμε όλα μας τα μεγάλα λάθη στις μικρού μήκους ταινίες μας.

Παραδέξου όμως υπήρχαν και καλές λήψεις.
Σκηνές που γράφαμε πολύ καλά.

Και τώρα τι;
Φινάλε;

Δύσκολο να σκηνοθετήσεις ένα τέλος. Ακόμη και αν ήρθε η ώρα.
Το αφήνω σε σένα αυτό, φτιάξ'το κ δώσε μου το ρόλο μετά.
Θα φερθώ σαν επαγγελματίας, έμαθα πια.

-Ή μήπως αντέχεις άλλη μια λήψη;
-Δε ξέρω.
-Ας προσπαθήσουμε, φώτα, κλακέτα..
Σκηνή(..) Λήψη(..)

-Στοπ, θέλω Στοπ (!)

καθ' ομοίωσιν

                                      Με έψαχνα
                                            και με βρήκες εσύ.

                                      Και μετά δεν έβρισκα λόγο να σου αντισταθώ
                                             και δεν ήθελα να ψάξω τις αιτίες.

                                       Και όσο με άφηνες να σε ψάχνω
                                              με έβρισκα πιο πολύ.

                                                            (Χανόμουν μέσα σου.)

                                      Έβρισκα εμένα σε σένα. Λυτρωτικό.
                                     
                                      Και τώρα βρίσκω εμάς σε σένα/για σένα.

αυπνίες (μέρος 1ο)

Η τηλεόραση έπαιζε μια ταινία που έβλεπα για τρίτη -νομίζω- φορά,
τα φώτα σβηστά, το παράθυρο ανοιχτό, οι κουρτίνες τραβηγμένες,
ο σκύλος είχε αποκοιμηθεί δίπλα μου και εγώ για ακόμη μια βραδιά είχα τις αυπνίες μου.
Σύνηθες φαινόμενο τελευταία.
Κάποιες φορές τη διασκεδάζω αυτή την ανέμελη ψυχαναγκαστική νεύρωση μου.
Άλλες πάλι με μελαγχολεί και με κουράζει.
Η νύχτα έξω φωτεινή και ήρεμη, δεν ήθελα να μελαγχολήσω ούτε να βάλω μπροστά όλα τα υπαρξιακά θέματα και ερωτήματά μου,
τα οποία τέτοιες ώρες έχουν την τάση να αναζητούν τις απαντήσεις τους.
Η ώρα περνούσε, έκανα προσπάθεια να (ξανα)δω την ταινία, κανένα αποτέλεσμα, την έκλεισα.
Στρυφογύρισα κάνα δυό φορές και την ξανάνοιξα.
Καμία ελπίδα ύπνου.
Σηκώθηκα ξυπνώντας άθελα μου το σκύλο, πήγα στο παράθυρο.
Κρύο.
Σύννεφα λιγοστά και άσπρα, αστέρια αχνά και ένα ολόλαμπρο ολόγιομο φεγγάρι.
Οι δρόμοι της γειτονιάς ήσυχοι μισοφωτισμένοι, σπίτια σκοτεινά.
Όλη η θέα απο το παράθυρό μου βουτηγμένη στο φεγγαρόφωτο.
Μια ηρεμία.
Άρχισα να αναπολώ, αναμνήσεις, στιγμές, εικόνες, δεν μπορούσα να το ελέγξω πια έχοντας ένα τέτοιο ουρανό πάνω απ'το κεφάλι μου.
Δεν υπήρχε όμως κανένας ειρμός στις σκέψεις μου.
Διάφορες και διαφορετικές συνεχώς.
Ασυνάρτητες.
Αστείες, παράξενες, θλιβερές.
Συγκρούονταν μεταξύ τους μέσα μου.
Δεν έκανα το κόπο να τις βάλω σε τάξη, δε με νοιαζε.
Ούτε να τις διαχωρίσω.
Τις άφηνα ελεύθερες να με ζαλίσουν και να με νυστάξουν.
Άλλωστε ήξερα πως εγώ τις ξύπνησα.
Εγώ και το δυνατό φεγγάρι.
Δε θα ηρεμούσαν αν δεν έφευγα απο το παράθυρο όμως, ούτε εγώ ούτες εκείνες.
Το έκλεισα, όχι τις κουρίνες, η ταινία ήταν στους τίτλους τέλους, ο σκύλος είχε ξανακοιμηθεί.
Ξάπλωσα.
Γύρισα τη πλάτη στο φεγγάρι, μα πάλι με ενοχλούσε.
Έλαμπε τόσο επίμονα.
Τράβηξα απότομα το πάπλωμα, μέχρι τα μάτια.
-Γαβ !
Πάλι τον ξύπνησα..
Τουλάχιστον αυτός δε πάσχει από αυπνίες..

περί Φιλίας..

Φιλία,όπως Φως και Φαντασία.
Φως σε τυφλώνει και σε αναζωογωνεί.
Φαντασία σε ταξιδεύει και σε απελευθερώνει.
Για μένα αυτή η έννοια χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, δύο είδη φίλων.
Οι φίλοι που μπορείς να μοιραστείς μαζί τους καφέ, ποτά, κουτσομπολιό, σημειώσεις και οι φίλοι που μπορείς να μοιραστείς καφέ, ποτά, ιδέες, χρόνο, αξίες, ανησυχίες, αισθήματα,αντικείμενα και ανάγκες.
Σαφώς η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει ένα μικρό έως ελάχιστο αριθμό ατόμων.
Τα άτομα που έχω τοποθετήσει στη κατηγορία αυτή αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια μου.
Κομμάτια δικά μου, μοναδικά μου.
Άνθρωποι που απο τα μάτια τους βλέπω τα ελλατώματά μου.
Που τους χαμογελώ και ξέρω πως το χαμόγελό μου θα μου επιστραφεί.
Που με αγκαλιάζουν σφιχτά και αληθινά.
Που με κρατούν και με συγκρατούν.
Άνθρωποι που μπορώ να εμπιστευτώ χωρίς να μου το ζητήσουν.
Που μπορώ να τους πάρω τηλέφωνο τέσσερις τα χαράματα και είναι πρόθυμοι να ακούσουν απο το οτιδήποτε σοβαρό μέχρι το σουπερτέλειο μηχάνημα κοιλιακών που μόλις έχω δει στο τελεμάρκετινγκ.
Ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έχω τέτοιους ανθρώπους μέσα στη ζωή μου, φίλους πραγματικούς, ευτυχία.
Σχέση εξάρτησης, αγάπης μέχρι και έρωτα.
Φιλία που δοκιμάστηκε και έμεινε αναλλοίωτη στις αποστάσεις, στο χρόνο και στις διαθέσεις του. Που δυνάμωσε και δυναμώνει.
Ο Τσέχοφ είχε πει "Η φιλία είναι ένα μονοπάτι που πρέπει να το περπατάμε καθημερινά, διαφορετικά καλύπτεται με αγριόχορτα και χάνεται."
Και έτσι είναι. Οι σχέσεις χτίζονται κάθε μέρα, θέλουν θυσίες.
Επένδυση ανεκτίμητη, μοναδική και δύσκολη.
Άνθρωποι μπαίνουν καθημερινά στη ζωή και την καθημερινότητά μου, μα δύσκολα στην δεύτερη κατηγορία μου, κάποιοι ούτε καν στη πρώτη.
Είμαι περισσότερο επιλεκτική και λιγότερο δεκτική.
Αν και πολύ κοινωνική, απλά ίσως δε θέλω να χάνουν τη λάμψη τους και τη μοναδικότητα τους, εκείνοι, οι λίγοι μου.
Κάποτε μοιραζόμασταν τα θρανία μας, χαράζοντας πάνω τους την φιλία μας.
Μεγαλώσαμε.
Μα το σημαντικό είναι οτι μεγαλώσαμε μαζί.

(Αφιερωμένο σε μια Φίλη αγαπημένη που μου έδωσε μαθήματα φιλίας και που μου λείπει πάντα -31/07/09-. )