..και λοιπές παράνοιες

Ποιός  σκέφτηκε ότι παρά τον εξηλεκτρισμό και την τεχνολογία, πρέπει να ξυπνάμε απο τα χαράματα και να τρέχουμε -με τη τσίμπλα ακόμη στο μάτι- μέχρι το βράδυ για τον επιούσιο κι επινόησε το απεχθές όργανο βασανισμού που λέγεται ξυπνητήρι ;
Ποιός σκέφτηκε οτι η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας θεωρείται αυτοδίκαιη, οτι η δημοκρατική δυνατότητα "να γίνεις σκλάβος του καθενός" είναι το ιδανικό πολίτευμα ;
Ποιός σκέφτηκε οτι πρέπει να περνάμε απο 3-4 χημικές διαδικασίες τη ζάχαρη, ώστε να είναι λευκή και βλαβερή ;
Ποιός σκέφτηκε να ταϊζει με το ζόρι και μέχρι σκασμού πάπιες και χήνες για να ανακηρύξει το πρησμένο και αρρωστημένο συκώτι τους σε γκουρμέ λιχουδιά πολυτελείας ;
Ποιός σκέφτηκε οτι η ανάπτυξη της τεχνολογίας σημαίνει οτι πρέπει να τρέχουμε ολοένα και πιο γρήγορα και να δουλεύουμε όλο και περισσότερες ώρες ;
Ποιός ανακήρυξε πανάκριβο έδεσμα τα αυγά του ψαριού οξύρυγχος, ένα μανιτάρι ονόματι τρούφα ;
Ποιός σκέφτηκε να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο στο γυμναστήριο για να περπατάμε στον κυλιόμενο διάδρομο ;
Ποιός επινόησε τον ένα, μοναδικό και αληθινό Θεό με σκοπό να προστεθούν στα τόσα ανθρώπινα δεινά και οι θρησκευτικοί πόλεμοι ;
Κλπ, κλπ, κλπ..

Ναι, όντως "η Ιστορία είναι γεμάτη απο ανώμαλους", όπως είπε και ο Στάλιν (!)

συνήθως.

Το 'χω παρατηρήσει τελικά μετά από περιόδους υπερέκθεσης και υπερκοινωνικοποίησής μου αναζητώ επίμονα τις μοναξιές μου.
Είναι εκείνες οι φορές που βάζω μερικά χιλιόμετρα μεταξύ εμού, των ανθρώπων που αγαπώ, του κινητού μου, της κοινωνικής μου ζωής  -γενικότερα-.  Είναι εκείνες οι φορές που το μόνο που θέλω είναι ένας παχύς ίσκιος από ένα δέντρο σε ένα καλοκαιρινό κήπο, ένα βιβλίο και την ησυχία μου.
Οι φορές εκείνες που θέλω για συντροφιά τον καφέ μου.
Εκείνες οι φορές που τα μάτια μου γεμίζουν εικόνες και η ψυχή μου ηρεμία.
Εικόνες και μυρωδιές λουλουδιών (παρότι αλλεργική).
Δε θέλω ήχους, μουσικές, συζητήσεις και συμβουλές, μόνο να με ακούω μέσα από τις σκέψεις μου. Να προσπαθώ να με βρω εκεί.
Τελευταία ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου που νόμιζα πως δεν είχα, να φταίει που μεγαλώνω ;  πιθανό. Δε με νοιάζει.
Μου αρέσει αυτή η εκδοχή μου και αυτό μου αρκεί.
Αλήθεια πόσο όμορφη μπορεί να είναι η μοναξιά όταν είναι συνειδητή.
Μόνο τότε όμως, αλλιώς μπορεί να γίνει το πιο σκληρό και επίμονο πράγμα.
Γι αυτό πάντα ήμουν προσεκτική στις σχέσεις μου μαζί της.
Πάντα ευγενική και  γλυκά απόμακρη, σα μια μακρινή ξαδέρφη την νιώθω.
Που πάντα θα αγαπώ, θα μου λείπει ενίοτε, θα μας ενώνει θέλοντας και μη μια σχέση αλλά ποτέ δεν υπήρξε και η αγαπημένη μου φιγούρα. Συνήθως ενοχλητική και διακριτικά επικριτική. Μια σχέση αναγκαίου “κακού”.
Κι ύστερα έρχεται το βράδυ..
Το να μην κοιμάσαι τη νύχτα σημαίνει να παραδέχεσαι κάθε λεπτό ότι δεν είσαι καλά, γι αυτό συνήθως περιμένω με ανυπομονησία να ξημερώσει, αφού το πρωί έχω το δικαίωμα να μη κοιμάμαι.
Εκείνες οι νύχτες μοναξιές λοιπόν, που λέει και το άσμα, εκεί θέλει ιδιαίτερο χειρισμό, εκεί εύκολα μπορεί να σε τουμπάρει.  Προσκάλεσε την  από μόνος σου να σε συντροφεύσει ένα ζεστό βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι.
Αν έρθει απρόσκλητη έχει τάσεις να γίνεται ενοχλητική και μίζερη, σου παίρνει τον αέρα. Μπορεί να σε κατακλύσει με παράξενες, κουραστικές και ίσως άχρηστες σκέψεις. Αν όμως την πάρεις με το καλό μπορεί να γίνει η πιο δημιουργική συντροφιά.
Είναι εκείνα τα βράδια που όλα σιγοτραγουδούν, που τα αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά. Εκείνα τα βράδια που μπορείς να διακρίνεις τι χρώμα έχουν τα μάτια της μοναξιάς, ακριβώς το ίδιο με τις στάχτες από τα όνειρα.