τα απαγορευμένα.

..Νιώθω απαλλαγμένη απ'την ευθύνη της αντίστασης,
σωσμένη απ΄την αδυναμία μου να κάνω κάτι.
Κι αφήνομαι μέσα σ΄αυτή την ομολογία μου να αιωρούμαι. Να με πηγαινοφέρνει, να με γεμίζει δειλά με μιαν ανεπίτρεπτη ευτυχία που ντρέπομαι να δεχτώ.
Της αντιστέκομαι για να της παραδοθώ στο τέλος.
Τούτη η γεύση που εισβάλλει στη ζωή μου με παρασύρει.
Δεν είναι ηθική αυτό. Δεν πρέπει να κάνεις, ακόμα και να σκέφτεσαι, κάτι που ντρέπεσαι να εμφανίσεις στο φως της μέρας.
Η ηθική μετριέται ακριβώς εδώ. Στο ότι κανείς δε σε ελέγχει εκτός από τη συνείδησή σου.
Αυτό το ανεξέλεγκτο των άλλων είναι το μέτρο.
Είναι θρασύδειλο να αλωνίζεις πίσω από τη πλάτη της κριτικής σου.
Οι πράξεις μας άλλωστε δεν είναι μόνο εξωτερική δράση, είναι κυρίως σκέψεις, προθέσεις, αισθήματα που σιγοβράζουν εντός μας.
Αυτά καθορίζουν τη στάση μας, αυτά περισσότερο καθορίζουν τη πορεία μας.
Και μετά από μια ευπρεπή, λογική και αξιοπρεπή μάχη, παραδίνομαι με την ανακούφιση εκείνου που δεν έχει πια να ελπίσει στην πάλη και εγκαταλείπεται επιτέλους στη σωτηρία της ήττας του.  

τα φθινοπωρινά.

Η πλάτη μου με κουράζει, τα χέρια μου κρυώνουν μες στις τσέπες της ζακέτας μου, ο σκύλος πάντα πιο μπροστά από μένα, έχει μάθει τη διαδρομή μας, αυτή του φθινοπώρου που οδηγεί στη θάλασσα. Τα μαλλιά μου ανήκουν στον αέρα, όχι σε μένα.
Σούρουπο, συννεφιά. Δε χαμογελώ, σκέφτομαι.
Σκέφτομαι μπερδεμένα κ φωναχτά ενίοτε. Είναι κ αυτή η μουσική στα αυτιά μου.
Το παρελθόν αγαπιέται μόνο ως παρελθόν, αν το κάνεις παρόν το αδικείς, αν το κάνεις μέλλον το σκοτώνεις.
Έχω πια συμφιλιωθεί με τη σκέψη ότι κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν, σταμάτησα να καίω ευχές.
Άλλωστε υπάρχουν δύο κατηγορίες συναισθηματικών καταστάσεων, αυτές που πετάς γιατί τις έζησες, τις εξάντλησες και αυτές που μαζεύεις για να τις ζήσεις.
Συμβουλή : ξεφορτώσου πρώτα τις δεύτερες.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στις ψιχάλες που ξεκίνησαν κ στο late afternoon and you που παίζει στα ακουστικά μου, αναρωτήθηκα, μια ανάμνηση είναι κάτι που κρατάς ή κάτι που χάνεις (;)