τα απαγορευμένα.

..Νιώθω απαλλαγμένη απ'την ευθύνη της αντίστασης,
σωσμένη απ΄την αδυναμία μου να κάνω κάτι.
Κι αφήνομαι μέσα σ΄αυτή την ομολογία μου να αιωρούμαι. Να με πηγαινοφέρνει, να με γεμίζει δειλά με μιαν ανεπίτρεπτη ευτυχία που ντρέπομαι να δεχτώ.
Της αντιστέκομαι για να της παραδοθώ στο τέλος.
Τούτη η γεύση που εισβάλλει στη ζωή μου με παρασύρει.
Δεν είναι ηθική αυτό. Δεν πρέπει να κάνεις, ακόμα και να σκέφτεσαι, κάτι που ντρέπεσαι να εμφανίσεις στο φως της μέρας.
Η ηθική μετριέται ακριβώς εδώ. Στο ότι κανείς δε σε ελέγχει εκτός από τη συνείδησή σου.
Αυτό το ανεξέλεγκτο των άλλων είναι το μέτρο.
Είναι θρασύδειλο να αλωνίζεις πίσω από τη πλάτη της κριτικής σου.
Οι πράξεις μας άλλωστε δεν είναι μόνο εξωτερική δράση, είναι κυρίως σκέψεις, προθέσεις, αισθήματα που σιγοβράζουν εντός μας.
Αυτά καθορίζουν τη στάση μας, αυτά περισσότερο καθορίζουν τη πορεία μας.
Και μετά από μια ευπρεπή, λογική και αξιοπρεπή μάχη, παραδίνομαι με την ανακούφιση εκείνου που δεν έχει πια να ελπίσει στην πάλη και εγκαταλείπεται επιτέλους στη σωτηρία της ήττας του.