συννεφιές.

Η συννεφιά με αναστατώνει περισσότερο και απο αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Το σταχτί μονότονο τοπίο, χωρίς φωτοσκιάσεις, απέραντο, ομοιόμορφο και συγκρατημένο σα να κρύβει μια έκρηξη που σιγοκαίει κάτω απο την τεταμένη επιφάνεια.
Η σιγαλιά του ορίζοντα, μουντή και αργοκίνητη, καταπίνει τους ήχους, τις εκπλήξεις και τα ισοπεδώνει κάτω απ' την πάχνη της.
Πέπλα γάζας είναι, κουρτίνες ομίχλης πνιγμένης κι απόμακρης. Καλύπτουν τις απόμακρες κινήσεις της ζωής μου και τις ρουφούν. Αμβλύνονται οι οξείες.
Mε εκείνη τη μεγάλη χαρά, με εκείνη τη μεγάλη λύπη που τελικά συμπλέκονται και γίνονται ένα.
Ψηλαφίζω πολύ τα πράγματα. Τα διυλίζω σε μόρια, σε άτομα και βασανίζομαι.
Όλο λέω να το αποφύγω κι όλο γλιστρώ προς τα εκεί.
Αυτό με καταστρέφει, με κατατρώει.
Θέλω να λυτρωθώ απο τους μαρτυρικούς μου μονολόγους που όλο και μεγαλώνουν τα πράγματα σα σκιές δειλινού. Πάντα μου άρεσαν οι μεγάλες κουβέντες, με συγκινούν.
Έχω το θέατρο μέσα μου.
Ξεγελιέμαι τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο απο αυτά που λέω στον ίδιο μου τον εαυτό.
Βρίσκω πάρα πολλά επιχειρήματα για το ότι είμαι ευτυχισμένη και πάρα πολλά για το ότι είμαι δυστυχισμένη.
Μπορώ να βρω επιχειρήματα για τα πιο αντιφατικά πράγματα την ίδια ώρα.
Αυτό το παιχνίδι που παρασύρει τη διάθεσή μου είναι το μαρτύριο μου,
με εμποδίζει στο να πεισθώ.
Όσο πιο πολύ σκαλίζω τα πράγματα τόσο πιο πολύ βουτώ σε ένας χάος άγνοιας τελικά.
Ανακατεύεται η τάξη στο μυαλό μου.
Η σχετικότητα των πραγμάτων με τρελαίνει. Με αφήνει μόνη και απροστάτευτη.
Τόσες πολλές σκέψεις, γιατι το κάνω αυτό ; Αναρωτιέμαι.
Μάλλον γιατί με αρρωσταίνουν οι φθηνές καταστάσεις, οι δικαιολογίες και οι δειλίες.
Θέλω τάξη.
Είναι σίγουρα κάποιο είδος μαζοχισμού.
Αντιστέκομαι στη θλίψη που με ρουφά και με εξουθενώνει. Όποια και να είμαι. Υπάρχω και δεν είμαι αυτή που ως τώρα γνωρίζω. Μέσα απο τους ετοιμόρροπους εαυτούς μου γεννιέται μια άλλη που πριν πεθάνει θα γεννήσει μια άλλη. Αλλόκοτη εσωτερική αναζήτηση που αναζητά στόχο.
Οποιονδήποτε.

στάδια.

-Η αρχή. Τα πρώτα βλέμματα. Αυτό που ξέρεις οτι γουστάρεις αλλά αποφεύγεις γιατί φοβάσαι.

-Αυτό που αρχίζεις να περνάς καλά, έχετα πολλά κοινά, σε κάνει να γελάς, σου λείπει η παρουσία και το πρώτο φιλί είναι αφοπλιστικό.

-Αυτό που επισήμως είσαι ερωτευμένος. Χάνεσαι στο διάστημα. Η ψευδαίσθηση της αθανασίας.

-Αυτό που είναι ανώτερο από σένα. Τρέμεις μη το χάσεις και αναπνέεις καλά μόνο όταν είστε αγκαλιά.

-Αυτό που τα σώματα χάνονται το ένα μέσα στο άλλο. Έλξη που δεν εκλογικεύεται.

-Αυτό που ξέρεις οτι η πραγματικότητα ίσως μια μέρα το σκοτώσει.

-Αυτό που διεκδικείς με λάθος τρόπους. Όλα εγωισμός. Τραυματίζεσαι ξανά και ξανά.

-Αυτό που αρνείσαι οτι χάνεις. Ξαφνικά είσαι μόνος.

-Αυτό που η έλλειψη σου έχει ρουφήξει όλη σου τη δύναμη. Όλη σου τη ψυχή.

-Αυτό που ποτέ δε θα ξεπεράσεις, αλλά κάποια στιγμή θα μάθεις να ζεις χωρίς..

-Αυτό που ξημερώνει η μέρα που όλα είναι λίγο πιο μακρινά. όμως αν ποτέ διασταυρωθείτε θα νιώσεις πάλι ένα μικρό κενό.

-Αυτό που η ζωή σου φέρνει το επόμενο και ξαφνικά είσαι ευγνώμων που έζησες το προηγούμενο.

παιδική. χαρά ;

Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως.. Και αυτό είναι αν το σκεφτείς, ένα παιχνίδι. Βάζουμε τον εαυτό μας μέσα σε μια παιδική χαρά και δεν αργούμε να αφεθούμε στη μαγεία των φανταχτερών και δελεαστικών παιχνιδιών που θαμπώνουν τα μάτια και το νου μας. Και οι πρώτες φορές είναι ανώριμες, παιδιάστικες, χαζές, τρέχουμε, πηδάμε απο ψηλά σαν να μην υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστούμε. Μέχρι που χτυπάς αλλά ακόμα και αυτό σου μοιάζει διασκεδαστικό όντας πρωτόγνωρο. Και οι φορές που χτυπάς γίνονται όλο και περισσότερες αλλά εσύ έχεις αναπτύξει μια περίεργη αντοχή στον συγκεκριμένο πόνο, σηκώνεσαι και συνεχίζεις και ας έχουν αλλάξει οι συμπαίκτες σου. Τα σημάδια όμως μαρτυρούν τη φθορά σου και ας τα αγνοέις. Συνηδειτοποιείς σιγά σιγά, γίνεσαι πιο προσεκτικός, προστατεύεσαι, παίζεις με μέτρο, ορίζεις τις άμυνες σου και διαλέγεις με σύνεση τους συμπάικτες σου, οι οποίοι φροντίζεις να είναι πιο αδύναμοι απο σένα, να μη μπορούν να σε κερδίσουν και να σε πληγώσουν. Δε ρισκάρεις όπως στην αρχή. Γίνεσαι επιφυλακτικός και καχύποπτος. Έτσι περνάς αρκετό καιρό, βολέμένος σε ένα ασφαλές παιχνίδι, φορώντας τις επιγονατίδες σου, αλλά έλα αυτό που δε σε καλύπτει. Και σε αυτό το σημείο αρχίζεις να πληγώνεις τους εκάστοτε συμπαίκτες σου στη δίνη του δικού σου παιχνιδιού. Δε σκέφτεσαι οτι και εκείνοι τραυματίζονται και ματώνουν εξαιτίας σου. Δε σε νοιάζει, τα πέρασες και εσύ. Και ενώ τα σημάδια σου αρχίζουν να φεύγουν έρχεται κάποιος που θέλει να παίξει μαζί σου αλλά χωρίς κανόνες, χωρίς όρια, χωρίς επιγονατίδες. Σε αρπάζει και σε σέρνει στο παιχνίδι του που είναι τόσο καλοστημένο που δεν καταλαβαίνεις οτι απο την αρχή έχεις τους δικούς του καινούργιους κανόνες, τους οποίους δέχεσαι παθητικά. Βρίσκεσαι ξαφνικά απο την ασφάλεια σου σε μια δίνη ανεξέλεγκτη. Σε τρέχει, σε εξαντλεί, σε παιδεύει μα πάνω απο όλα σε κάνει να γελάς. Αυτό και μόνο σου αρκεί για να ξεχάσεις και να αναθεωρήσεις τις θεωρίες σου περί ασφάλειας. Ξεκινάς ένα παιχνίδι τρελό και συνάμα επικίνδυνο, δεν έχεις επίγνωση όμως νιώθεις άτρωτος. Και χτυπάς αλλά το μόνο που σε απασχολεί είναι να μη χτυπήσεις το συμπαίκτη σου. Σηκώνεσαι όσες φορές και να πέσεις μόνο και μόνο για να μην τον απογοητεύσεις, γιατί δε θες να σταματήσει αυτό το παιχνίδι. Οι τραυματισμοι σου φαντάζουν ασήμαντοι. Δεν υπάρχει παρελθόν ούτε μέλλον μόνο παρόν. Έτσι περνούν οι μέρες σας. Χάνεις και χάνεσαι και το ξέρεις. Και δεν είναι που σου αρέσει να χάνεις μα είναι που θες να παίζεις λάθος γιατί πεθαίνεις να τον βλέπεις να νικάει. Μέχρι που..μπαμ. και τρως τα μούτρα σου. Ξαφνικά και άσχημα. Θες να συνεχίσεις αλλά πονάς. Οι παλιές πληγές ξανανοίγουν με μια καινούργια πτώση. Και απλά μέχρι να σκουπίσεις τα αίματα σου είσαι μόνος. Χωρίς επιλογές. Δε γελάς, ούτε παίζεις, ματώνεις μόνο. Ξέρεις πως θα κάνεις καιρό να ξαναβγείς στο παιχνίδι. Σε πνίγει αυτό που έζησες, τόσο έντονα και απόλυτα στον υπέρμετρο βαθμό του. Μα δε θες να μετανιώσεις, ούτε να ξεχάσεις, τα σημάδια σου άλλωστε δε θα σε αφήσουν. Ξεμένεις εκεί με τα γόνατα και τη καρδιά σου τσακισμένη. ..και ξέρεις είναι απο αυτά τα παιχνίδια που η ετικέτα δεν σε προειδοποιεί απο ποιά ηλικία και μετά δεν είναι επικίνδυνα για χρήση..

σαν παλιό σινεμά

Κάθομαι στο καναπέ και παρακολουθώ μια ταινία του βωβού κινηματογράφου.
Από τις πιο παλιές.
Το πιανάκι παίζει σαν τρελό κι οι ηθοποιοί χοροπηδούν, κάνουν απότομες κινήσεις, εκτοξεύουν τα χέρια τους και τα πόδια τους, ανεβοκατεβάζουν τα κεφάλια τους ρυθμικά. Οι ταινίες τούτες, οι γυρισμένες με γοργό ρυθμό κοντεύουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως οι άνθρωποι της εποχής τους ήταν νευρικά ανδρείκελα που χοροπηδόυσαν αστεία.
Τα ντοκυμαντέρ μας δείχνουν βαρύγδουπους αρχηγούς κρατών, τις πιο κρίσιμες για την ανθρωπότητα ώρες να περπατούν σα σπασμένοι φασουλήδες. Πως μπορεί αυτός λες, που τινάζεται σαν κακοφτιαγμένη μαριονέτα να κρατά στα χέρια του τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι μηχανές λήψεως εκείνης της εποχής πήραν μια αλλόκοτη εκδίκηση στη σοβαρότητα των μεγάλων γελοιοποιώντας την ιστορική τους εικόνα με τον πιο απίθανο τρόπο.
Η σοβαρότητα !
Χάνομαι μέσα στη λέξη τούτη. Με ξεγελά, μου ξεφεύγει.
Είμαι ένας αμφισβητίας της σοβαρότητας εγώ.
Ποτέ δε τα πήγαινα καλά μαζί της και όσο περνά ο καιρός το κρυφτούλι μας αγριεύει.
Η ωριμότητα μου ή η ανωριμότητα μου, δεν ξέρω πιά, με παραμονεύει.
Όλοι βουτηγμένοι σε μια ηλίθια σοβαροφάνεια.
Μόνο μια προπολεμική μηχανή λήψεως θα μπορούσε να μας αποδώσει πιστά.
Σπαστικά ανδρείκελα, νευρικά, που χειρονομούν ασταμάτητα, τρελά, λαχανιασμένα, χωρίς κενά σιωπής, αυτοσυγκέντρωσης και στοχαστικότητας.

πορεία προς το χειμώνα.

Γυρνώ στο σπίτι με τα πόδια.
Ο χειμωνιάτικος αέρας που τσούζει το πρόσωπο με ευχαριστεί.
Περπατάω στο πρώτο παράλληλο δρόμο του δικού μου. Στα πεζοδρόμια τα δέντρα του χειμώνα πυκνά, ξεμαλλιασμένα, ασουλούπωτα χτυπιούνται και γεμίζουν την άσφαλτο φύλλα ξερά.
Ο φετινός χειμώνας δείχνει αργόσυρτος.
Ο χειμώνας είναι το σπίτι μου. Κινούμαι μέσα του άνετα. Με συγκεντρώνει, με ηρεμεί.
Το καλοκαίρι με φέρνει σε μια αόριστη δύσκολη θέση.
Χαρούμενο, αναστατωμένο, με έξαρση, μου ξεφεύγει.
Αδυνατώ να το παρακολουθήσω κι αυτό με αφήνει πίσω. Εκείνος ο τρελός ήλιος, ο ολοφάνερος, η μεσημεριάτικη έκρηξη, η κραυγαλέα νύχτα του φεγγαριού, μ'απομονώνουν απ'την αστραφτερή στροφή τους και με αφήνουν παράταιρα.
Μες στο κέλυφος του χειμώνα βολεύομαι, βυθίζομαι, μαζεύω γύρω μου τα πράγματα μου και εφησυχάζω.
Ο φετινός χειμώνας δείχνει αργόσυρτος.
Κ εγω περπατώ στον πρώτο παράλληλο,
Δεν κρατώ τσάντα, χώνω τα χέρια μου βαθιά στις τσέπες μου και περπατώ,
ακόυω ρυθμικά το βήμα μου.
Δε θέλω να σκέφτομαι, να ψηλαφίζω, ν'αναρωτιέμαι τι, πως, γιατι.
Με κουράζουν οι σκέψεις μου τελευταία.
Φράζω τα αυτιά μου σε όλους τους ψιθύρους του νου μου και περπατώ.
Περπατώ ηδονικά και πονώ πρωτόγνωρα με όσα ανεξήγητα μου συμβαίνουν.
Είναι ένα παιχνίδι του εαυτού μου αυτό.
Μια φάρσα της ευαισθησίας μου που σε δυό μέρες θα μου περάσει.
Δεν είναι ανάγκη να μαστιγώνομαι με το παραμικρό με τύψεις.
Μερικές ενοχές θα ήταν αρκετές.
Ένα μικρό παιχνίδισμα συναισθημάτων διασκεδαστικό αν το σκεφτείς.
Σηκώνω τους ώμους, ανασαίνω βαθιά και συνεχίζω να περπατώ,
στον πρώτο παράλληλο..

κύκλος.

Ενώ νομίζουμε οτι ξεφεύγουμε απ'την αβάσταχτη κανονικότητα
και αναλήθεια της ζωής μας,
τελικά πρόκειται για την ίδια κανονικότητα και το ίδιο ψέμα.
Σερβιρισμένα έτσι που να μοιάζουν με καινούργια και αληθινά.
Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τίποτα άγνωστο.
Κι αυτό απο μόνο του θα ήταν καταθλιπτικό.
Τα όρια της φαντασίας μας.
Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε, το καμουφλάρουμε και το μεταμφιέζουμε
διαφορετικά κάθε φορά.
Όλα έχουν ξαναγίνει, ο κόσμος πεπερασμένος τρομακτικά.
Ίσως η πιο καταθλιπτική παραίσθηση.

μέχρι.

Είναι και αυτές οι βραδιές που γελάς μέχρι να πονέσει η κοιλιά σου
που πίνεις μέχρι να σου τελειώσουν τα λεφτά
που χορεύεις μέχρι να σε χτυπήσουν τα παπούτσια
που καπνίζεις μέχρι να κλείσει η φωνή σου
που μιλάς τόσο δυνατά μέχρι να σε ακούσει η απέναντι παρέα
που αγκαλιάζεις μέχρι να σταματήσεις την κυκλοφορία του άλλου
που φλερτάρεις μέχρι να σε κεράσουν σφηνάκια
που κάνεις παραγγελιές μέχρι να εκνευρίσεις τον ντι τζέι
που στέλνεις μηνύματα μέχρι να χάσεις και το τελευταίο ίχνος εγωισμού
που αναρωτιέσαι θα πάω μέχρι το σπίτι ή μέχρι το τμήμα
που είσαι στους δρόμους μέχρι το ξημέρωμα
που πας απο τη λογική μέχρι τη παράνοια
που σου λείπει κάποιος μέχρι αηδίας (..)

Αυτές οι βραδιές της υπερβολής,
οι υπερβολικά όμορφες..

έξω.

Περπατάς στην πόλη. Στους μεγάλους δρόμους, στα στενά. Η φασαρία σου παίρνει το κεφάλι. Φοράς ακουστικά και ξεκινάς. Παρατηρείς, σκέφτεσαι, αντιδράς. Ζεις το δικό σου βίντεο κλιπ. Πέμπτη πρωί, γύρω στις 11. Έχοντας τελειώσει τις βασανιστικές επισκέψεις σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες, εξαντλώντας την υπομονή μου σε ουρές και αδειάζοντας το πορτοφόλι σε λογαριασμούς, νιώθω ήδη πτώμα. Βάζω τη αγαπημένη μου συχνότητα, καφέ σε πλαστικό και ξεχύνομαι στους δρόμους. Απο τη στιγμή που θα βγω στο δρόμο όλα σταματούν. Δεν υπάρχει χώρος, χρόνος, μόνο αφετηρία και τερματισμός. Βυθίζομαι στις σκέψεις μου και δεν αντιλαμβάνομαι καν οτι άρχισε να ψιλοβρέχει. Κόσμος περπατάει δίπλα μου, στην ίδια κατεύθυνση αλλά και αντίθετα. Πολλές φορές με αγγίζει, με σκουντά, με προσπερνά. Όλοι κομπάρσοι στο βιντεο κλιπ μου, εξυπηρετούν τη δική μου φαντασίωση. Πολλά σενάρια παίζουν στο μυαλό μου κάθε φορά. Σε κάποια έχω αναμειχθεί με το πλήθος γιατί με κυνηγάει η αντικατασκοπεία, σε άλλα είμαι απλά ο Richard Ashcroft των Verve που περπατά χωρίς να δίνει φράγκο για το ποιός περνά δίπλα του. Εξαρτάται πάντα και απο το τραγούδι που έχεις στα αυτιά σου. Μέχρι που -ε ναι σιγά που δε θα συνέβαινε- κάποιος θα φρενάρει απότομα μπροστά μου και θα με εκνευρίσει. Να πάρει οργή ρε φίλε. Αποσυντονίζομαι και ξυπνάω. Μου το χάλασε και τώρα άντε να το βρω. Επιστροφή στη πραγματικότητα και προσγείωση στη λογική. Αντιλαμβάνομαι οτι η ψιλή βροχή άρχισε να γίνεται έντονη. Τρέχουν όλοι απο δω και απο κει και δεν λογαριάζουν ποιόν σπρώχνουν. Σιγά βρε άνθρωπε δε θα λιώσεις κιόλας. Αλλά άντε αυτό να το καταλάβω, βιάζεται ο άλλος μη βραχεί, δε γουστάρει ρε παιδί μου. Αλλά το άλλο ; Το άλλο το καταπληκτικό ; Αυτό που όλες οι μανταμίτσες περπατούν με την ομπρέλα στο χέρι αλλά.. κάτω απο το υπόστεγο. Σιγά κυρά μου, που να πάω εγώ που δεν προνόησα και δεν έχω ομπρελίτσα ;
Πέντε λεπτά κρτάει η βροχή, πέντε λεπτά και ο πανικός. Παίρνω δεύτερο καφέ, κάθομαι σε μια γωνία απο ένα παγκάκι που έχει στεγνώσει ήδη. Βάζω πάλι τα ακουστικά μου κοιτώ γύρω μου. Τον κουλουρτζή στη γωνία που βγάζει το νάυλον και σπρώχνει το καρότσι, μια παρέα παππούδες που καπνίζουν και μιλούν μεγαλόφωνα, κάτι αλάνια που τσαλαβουτούν σε μια λακούβα (απο τις πολλές) με νερό και ένα ζευγάρι εικοσάρηδων που κάθονται μούσκεμα απο την κορφή ως τα νύχια, ακίνητοι, χαμογελώντας και λέγοντας γλυκόλογα -πιθανόν- ο ένας στον άλλο.
Εντάξει εδώ είμαστε, το βρήκα φίλε μου. Τέλειο κλιπ και ας έχω ρόλο κομπάρσου. Δε βαριέσαι, μεσημέριασε άλλωστε..

(..

Aγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε ;
Aγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν ;
Tη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε ;
Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει ; Αντέχει !
Κι εγώ δε ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη.
Κι εγώ δε ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας (..)

περί πάθους

Το αληθινό πάθος που δεν ξέρει απο όρια, κανόνες και περιορισμούς, που όταν βιωθεί δεν λησμονιέται, που είναι πέρα απο το καλό και το κακό και που όταν φουντώσει τσακίζει τις συμβάσεις κι εκτινάζεται.
Είναι καταστροφικό αυτό το ξέσπασμα ή είναι λυτρωτικό ;
Κατά κανόνα οι έρωτες και οι φιλίες δείχνουν τις δυνατότητές τους απο την πρώτη συνάντηση.
Μπορεί μια παλιά αγάπη να παραμείνει στα κρυφά, στις στάχτες της επικίνδυνα ζωντανή ;
Με χαμηλόφωνη υπενθύμιση μιας ωραιότητας ρευστής, χαμένης και πάλι όχι τελείως χαμένης.
Κάπως έτσι είναι αυτό που λέμε νοσταλγία.
Ανάμεσα στη απελπισία και στην ελπίδα τρεμοπαίζει ένας πόνος που την μαγνητίζει.
Άλλωστε όταν όλα επιτρέπονται ο πόθος σε εγκαταλείπει,
όταν όλα τα μπορείς τίποτα δεν κάνεις.
Υπάρχουν πληγές που πονούν ηδονικά κι όσο κι αν παραπονιόμαστε βρίσκουμε και μια γλύκα να τις σκαλίζουμε που και που, να τις αναφέρουμε, να τις περιγράφουμε.
Πάντα κρατώντας όμως κάτι μόνο για μας, κάτι ολόδικο μας, γιατι το πιο αβάσταχτο μυστικό είναι να μην έχεις μυστικό..

ισορροπίες.

Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις ισορροπία.
Να σταθείς, έστω για λίγο. Να βρεις το μέσο.
Πρέπει να είσαι αρκετά θαρραλέος για να αφήσεις πίσω σου οτιδήποτε οικείο,
που μπορεί να είναι απο το σπίτι σου μέχρι τις παλιές σου ενοχές.
Και να ξεκινήσεις ταξίδι, εξωτερικό ή εσωτερικό για να βρεις την αλήθεια.
Και να είσαι αποφασισμένος να θεωρήσεις σημάδι οτι σου συμβεί στο ταξίδι και  να δεχτείς όποιον εμφανιστεί μπροστά σου ως δάσκαλο.
Κι αν είσαι προετοιμασμένος πάνω απο όλα να αντιμετωπίσεις και να συγχωρήσεις τις σκληρές αλήθειες του εαυτού σου, τότε η αλήθεια σου θα αποκαλυφθεί.

Αλλά καμιά φορά το να χάνεις την ισορροπία σου για την αγάπη αποτελεί κομμάτι μιας ισορροπημένης ζωής.

το καλοκαίρι ΜΑΣ

Κάθε χρονιά αποκωδικοποιώ διαφορετικά το καλοκαίρι.
Καλοκαίρι είναι μια μουσικούλα που παίζει σε κάποιο κατάστρωμα/ καλοκαίρι είναι άδειοι δρόμοι και δημόσιες υπηρεσίες/ καλοκαίρι είναι τα σεντόνια που είναι μούσκεμα απο ιδρώτα και μεθυσμένα απο έρωτα/ καλοκαίρι είναι τα ξερά λουλούδια στις γλάστρες/ καλοκαίρι είναι όλες οι υποσχέσεις που και φέτος δεν θα κρατήσεις/ καλοκαίρι είναι τα φιλιά με αλάτι στα χείλη/ καλοκαίρι είναι τα ξενύχτια και τα σερί/ καλοκαίρι είναι να μην ξέρεις τι μέρα είναι και ούτε να σε νοιάζει/ καλοκαίρι είναι θερινό σινεμά τα βράδια με το αεράκι να ανακατεύει μυρωδιές απο αγιόκλημα/ καλοκαίρι είναι εισητήρια που κάνουν τους σελιδοδείκτες στα βιβλία μας/ καλοκαίρι είναι αγκαλιές και μπλεγμένα χέρια/ καλοκαίρι είναι ανοιχτές βαλίτσες και νεσεσέρ που ξεχειλίζουν απο άφτερ σαν/ καλοκαίρι είναι παρέες που τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους/ καλοκαίρι είναι ύπνος στον ήλιο/ καλοκαίρι είναι να επιτρέπεις στα μάτια σου να δακρύζουν μόνο στην περίπτωση που μπει μέσα αντιλιακό/ καλοκαίρι είναι να κάνεις αυτοσκοπό να γίνεις πρωταθλητής ρακέτας (σαλιαμπούκου για σένα)/  καλοκαίρι είναι να μετράς τα χρώματα με κοκτέιλ/ καλοκαίρι είναι να βάζεις τις πατούσες στην άμμο το ηλιοβασίλεμα/ καλοκαίρι είναι να γλείφεις το αλάτι απο τις άκρες των μαλλιών σου/ καλοκαίρι είναι βόλτες με μηχανάκι στα στενά του νησιού/ καλοκαίρι είναι να πίνεις σαν να μην υπάρχει άυριο και όταν τελικά υπάρχει αυτό να πονάει (σωματικά) και να είναι δύσκολο (τασιά για σένα)/ καλοκαίρι είναι να μη σε νοιάζει που ξεφτιλίζεσαι με το πιο τελευταίο μπουζουκοτράγουδο/ καλοκαίρι είναι να κολλάνε τα χέρια σου απο φρόζεν γιόγκουρντ/ καλοκαίρι είναι Αιγαίο/ καλοκαίρι είναι να πηγαίνεις για ποτά με σαγιονάρες, άμμο και μαντήλια/ καλοκαίρι είναι μια πολύ ειδική κατάσταση σε αυτο το τόπο..
καλοκαίρι είναι και είναι λίγο, γι'αυτό χαρείτε το με άτομα που αγαπάτε,
αυτο έκανα και εγώ..

                                                                              αφιερωμένο στα κορίτσια μου,
                                                                                    σταυρούλα και όλγα
                                                                                    πάντα τέτοια, αγάπες.

3 χρόνια

θάλασσα - πληγές
ήλιος - άσφαλτος
Ιούλιος - 31
σημάδια - φίλοι
άμμος - δάκρυα
αλμύρα - θλίψη
έρωτες - ουρανός
μεθύσια - αλλαγές
μάρμαρα - κύματα
αστέρια - αντίο
αγάπες - εσύ
βότσαλα - πένθος
αλάτι - θυμός
μουσικές - απουσία
ξαφνικά - γιατί
σαγαπώ - πολύ.                                                      

..απο τότε που έχει παγωνιά ο Αύγουστος. Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου,

                                                        -το καλοκαίρι που δε θα (σε) ξεχάσω-

λεπτή γραμμή.

Υπάρχουν άτομα που κρατιούνται μαζί ακριβώς επειδή τσακώνονται.
Ακριβώς επειδή τρελαίνει ο ένας τον άλλον με μια τρέλα πολύτιμη, μοναδική να τους ισορροπεί τις σκοτεινές σχέσεις με τον εαυτό τους. Ο ένας δικαιολογεί και καλύπτει στον άλλον έναν αβάσταχτο δικό του ψυχισμό. Κανένας δεν εντοπίζει εύκολα απο πόσο βαθειά τρέφεται μια τόσο υποσεινήδητη σχέση. -Και λιγότερο και απο τον κανένα, αυτοί οι ίδιοι.-
Από ευπρέπεια νιώθουν την υποχρέωση να λήξουν τις σχέσεις μεταξύ τους, να τηλεφωνούν και να εκθέτουν με πύρινους αφορισμούς το λογικό περίγραμμα του σεναρίου τους, όμως η σκοτεινή τους πλευρά δεν καταλαβαίνει απο ευπρέπειες.
Ο ανήλικος εαυτός τους είναι αδίστακτος.
Εξάλλου ελάχιστοι είμαστε ξεκάθαρα και εντελώς τρελοί.
Και μοιάζει ακόμα πιο δυσβάσταχτο το ότι δεν είμαστε ούτε αμιγώς άρρωστοι, ούτε αμιγώς υγιείς. Ο ρόλος του θεράποντα και ο ρόλος του ασθενούς ταυτόχρονα πάνω στο ίδιο πρόσωπο δεν είναι κ η πιο εύκολη υπόθεση. Φτάνουμε στη θέση να νιώθουμε τύψεις απέναντι στη λογική μας εικόνα. Πέρα ως πέρα ασυνείδητοι, ξεπεσμένοι, έρμαια μιας παράξενης αδυναμίας. Πως κατανοούμε το σωστό, πως γνωρίζουμε πως προσπαθήσαμε ;
Πως είναι ο άλλος που μας κρατά αιχμάλωτους, όταν ο μόνος ικανός δεσμοφύλακας είναι ο εαυτός μας. Γιατί είναι ένας εαυτός που καθόλου δεν του έχουμε εμπιστοσύνη. Μπορεί να μας παίζει, να μας κοροιδεύει, να τρέμουμε να απομείνουμε σε ένα σπίτι μόνοι μαζί του. Η φαντασία όμως είναι πολύ ευρηματική στη λαχτάρα της να νιώσει πως είναι πραγματικότητα, να ξεγελάσει με μαγικά κόλπα τον ετοιμόρροπο εαυτό της..

and action..

Let this not be about me
Let me just be a chapter to the story
A character that comes and goes into action
I need not to shine
I need not to have everything and everyone revolve around me
Take back your staring looks
And allow me to move in the shadows
I should not make you laugh or have you break into tears
Don’t pre-occupy your mind with me
And I won’t feel the need to fill the room in which I appear
Let me not wait my turn to talk instead have me learn how to listen
I hope the irony of it all is pretty clear . . .

(..)

Συνήθιζα να χωρίζω τη ζωή μου σε κεφάλαια και φρόντιζα να μη τα αφήνω μισόκλειστα.
Κοιτάξτε πριν κλείσετε ένα κεφάλαιο της ζωής σας να το έχετε διαβάσει καλά, μην κλείσετε μαζί του κενά και ελλέιψεις.
Προσωπικά το τελευταίο μου το αποστήθησα, το διάβασα απο όλες τις πιθάνες εκδοχές του, το έμαθα και το έκλεισα.
Το έκλεισα για να το τοποθετήσω στο χρονοντούλαπο της μνήμης μου.
Να σε έχω πάντα εκεί, να σε κρατάω στα λάφυρα, ανεξήτηλο και ανέπαφο απο χρονικές φθορές.
Θέλει δύναμη να γράψεις ένα φινάλε και μαγκιά να το κάνεις τη σωστή στιγμή.
Άλλωστε το να προσπαθείς να συνεχίσεις οτιδήποτε έχει τελειώσει είναι σα να βάζεις χανζαπλάστ σε μια πληγή απο σφαίρα.
Κι όταν φτάσεις στο τέλος και αδυνατείς να το καταλάβεις, τότε γύρνα στην αρχή εκεί κάπου είναι η λύση.
Και κλείστο σίγουρος πως δε θα το ξανανοίξεις, αλλά αν θελήσεις κ έχεις αποθέματα απο αντοχές και μελάνι θα γράψεις ένα καινούριο.

Το μαγικό είναι οτι κανείς δεν ξέρει, ούτε οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, αν και πότε θα υπάρξει ποτέ ένα δεύτερο μέρος..

                                                                                                                                     
                                                                                                                 

..και λοιπές παράνοιες

Ποιός  σκέφτηκε ότι παρά τον εξηλεκτρισμό και την τεχνολογία, πρέπει να ξυπνάμε απο τα χαράματα και να τρέχουμε -με τη τσίμπλα ακόμη στο μάτι- μέχρι το βράδυ για τον επιούσιο κι επινόησε το απεχθές όργανο βασανισμού που λέγεται ξυπνητήρι ;
Ποιός σκέφτηκε οτι η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας θεωρείται αυτοδίκαιη, οτι η δημοκρατική δυνατότητα "να γίνεις σκλάβος του καθενός" είναι το ιδανικό πολίτευμα ;
Ποιός σκέφτηκε οτι πρέπει να περνάμε απο 3-4 χημικές διαδικασίες τη ζάχαρη, ώστε να είναι λευκή και βλαβερή ;
Ποιός σκέφτηκε να ταϊζει με το ζόρι και μέχρι σκασμού πάπιες και χήνες για να ανακηρύξει το πρησμένο και αρρωστημένο συκώτι τους σε γκουρμέ λιχουδιά πολυτελείας ;
Ποιός σκέφτηκε οτι η ανάπτυξη της τεχνολογίας σημαίνει οτι πρέπει να τρέχουμε ολοένα και πιο γρήγορα και να δουλεύουμε όλο και περισσότερες ώρες ;
Ποιός ανακήρυξε πανάκριβο έδεσμα τα αυγά του ψαριού οξύρυγχος, ένα μανιτάρι ονόματι τρούφα ;
Ποιός σκέφτηκε να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο στο γυμναστήριο για να περπατάμε στον κυλιόμενο διάδρομο ;
Ποιός επινόησε τον ένα, μοναδικό και αληθινό Θεό με σκοπό να προστεθούν στα τόσα ανθρώπινα δεινά και οι θρησκευτικοί πόλεμοι ;
Κλπ, κλπ, κλπ..

Ναι, όντως "η Ιστορία είναι γεμάτη απο ανώμαλους", όπως είπε και ο Στάλιν (!)

συνήθως.

Το 'χω παρατηρήσει τελικά μετά από περιόδους υπερέκθεσης και υπερκοινωνικοποίησής μου αναζητώ επίμονα τις μοναξιές μου.
Είναι εκείνες οι φορές που βάζω μερικά χιλιόμετρα μεταξύ εμού, των ανθρώπων που αγαπώ, του κινητού μου, της κοινωνικής μου ζωής  -γενικότερα-.  Είναι εκείνες οι φορές που το μόνο που θέλω είναι ένας παχύς ίσκιος από ένα δέντρο σε ένα καλοκαιρινό κήπο, ένα βιβλίο και την ησυχία μου.
Οι φορές εκείνες που θέλω για συντροφιά τον καφέ μου.
Εκείνες οι φορές που τα μάτια μου γεμίζουν εικόνες και η ψυχή μου ηρεμία.
Εικόνες και μυρωδιές λουλουδιών (παρότι αλλεργική).
Δε θέλω ήχους, μουσικές, συζητήσεις και συμβουλές, μόνο να με ακούω μέσα από τις σκέψεις μου. Να προσπαθώ να με βρω εκεί.
Τελευταία ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου που νόμιζα πως δεν είχα, να φταίει που μεγαλώνω ;  πιθανό. Δε με νοιάζει.
Μου αρέσει αυτή η εκδοχή μου και αυτό μου αρκεί.
Αλήθεια πόσο όμορφη μπορεί να είναι η μοναξιά όταν είναι συνειδητή.
Μόνο τότε όμως, αλλιώς μπορεί να γίνει το πιο σκληρό και επίμονο πράγμα.
Γι αυτό πάντα ήμουν προσεκτική στις σχέσεις μου μαζί της.
Πάντα ευγενική και  γλυκά απόμακρη, σα μια μακρινή ξαδέρφη την νιώθω.
Που πάντα θα αγαπώ, θα μου λείπει ενίοτε, θα μας ενώνει θέλοντας και μη μια σχέση αλλά ποτέ δεν υπήρξε και η αγαπημένη μου φιγούρα. Συνήθως ενοχλητική και διακριτικά επικριτική. Μια σχέση αναγκαίου “κακού”.
Κι ύστερα έρχεται το βράδυ..
Το να μην κοιμάσαι τη νύχτα σημαίνει να παραδέχεσαι κάθε λεπτό ότι δεν είσαι καλά, γι αυτό συνήθως περιμένω με ανυπομονησία να ξημερώσει, αφού το πρωί έχω το δικαίωμα να μη κοιμάμαι.
Εκείνες οι νύχτες μοναξιές λοιπόν, που λέει και το άσμα, εκεί θέλει ιδιαίτερο χειρισμό, εκεί εύκολα μπορεί να σε τουμπάρει.  Προσκάλεσε την  από μόνος σου να σε συντροφεύσει ένα ζεστό βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι.
Αν έρθει απρόσκλητη έχει τάσεις να γίνεται ενοχλητική και μίζερη, σου παίρνει τον αέρα. Μπορεί να σε κατακλύσει με παράξενες, κουραστικές και ίσως άχρηστες σκέψεις. Αν όμως την πάρεις με το καλό μπορεί να γίνει η πιο δημιουργική συντροφιά.
Είναι εκείνα τα βράδια που όλα σιγοτραγουδούν, που τα αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά. Εκείνα τα βράδια που μπορείς να διακρίνεις τι χρώμα έχουν τα μάτια της μοναξιάς, ακριβώς το ίδιο με τις στάχτες από τα όνειρα.

παραλήπτης αγνοείται.

Μπορεί να γράψει κάποιος ένα γράμμα χωρίς την ελάχιστη υπόνοια πως κάποτε θα διαβαστεί απο τον παραλήπτη του ; 
Γίνεται ακόμα και να σκέφτεσαι δίχως την παραμικρή πιθανότητα οτι κάποιος παρακολουθεί τη σκέψη σου ; 
Τότε γιατί τόσοι προσωπικοί διαπληκτισμοί;
Πόσο εντελώς μονάχος μπορεί να κουβεντιάζει ένας άνθρωπος ;
Μπορεί να υπάρξει κανείς χωρίς τη μεσολάβηση ενός άλλου, ενός βλέμματος, ενός θηρίου ή ενός Θεού ;
Γίνεται να επιβιώσεις δίχως καμία αντανάκλαση ;
Άρχισα να γράφω ένα γράμμα εδώ και καιρό. Το συνηθίζω κάθε φορά που αισθάνομαι πολυ λυπημένη, πολύ αδύναμη, με αμφιβολίες για τη σιωπή σου, για την απουσία σου, για την απόσταση ανάμεσά μας.
Ίσως για να δώσω ένα σχήμα σε αυτή την απόσταση.
Για να δώσω ένα νόημα στη ματαιότητα, όταν αυτή με απειλούσε.
Ένα γράμμα για να πιστέψω ξανά.
Ο εχθρός της πίστης δεν είναι η απιστία, είναι κάτι ακόμα σκληρότερο, οι αμφιβολίες.
Κι όταν αμφέβαλλα, καθόμουν κ σου έγραφα, μονο και μόνο για να θυμηθώ τα επιχειρήματα της πίστης μου, ξανά.

να ονειρεύεσαι

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίνουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Ομως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι.
Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου.
Τότε σώζεσαι. Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτε δεν είναι στη ζωή το  παν!
Εχει και παρακάτω, έχει και άλλο. Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! 
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! Οταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική.
Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Οσο χάνεις, τόσο κολλάς. Εχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά.
Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες.
Εκτός αν πετύχεις στις καλές του το Θεό.  -Συμβαίνει-
Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή.
Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα.
Πήγαινα ως εκεί που μ'έπαιρνε. Για να χαίρομαι.
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ'έπαιρνε. Για να μαθαίνω.

ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι.

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».

Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητου σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων.

Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε.

Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

-μεγάλε και πάντα διαχρονικέ Μ.Χ-

δυό λέξεις

Το συναίσθημα να σου λείπει κάποιος δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα ψυχοφθόρο και παθογόνο. Αυτό αποτελεί μια λανθασμένη, παγιωμένη αντίληψη ή έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ. Μπορεί να είναι γλυκό και δημιουργικό.
Να παιδεύει όμορφα το μυαλό σου αυτή η απουσία, να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου με την συγκατάθεσή του μάλιστα κ να σου αρέσει.
Να δημιουργείς ερωτική σχέση με το κινητό σου και να γελάς με σένα που πιάνεσαι να θυμίζεις τρελαμένο έφηβο.
Να προκαλείς ανισορροπία στο συναίσθημα της λογικής σου κ όμως να το ερμηνεύεις σαν κάτι φυσιολογικό και απλό.
Μια σκέψη μόνο να σε κάνει να χαμογελάς.
Να αυξάνεις τις αντοχές σου και να μειώνεις τις ενοχές σου.
Αχ είναι αυτό που νιώθεις πως έχει αποκολληθει ένα κομμάτι σου κ εσύ γίνεσαι όλο κ πιο μελό για να ξανακολλήσει πάνω σου, πάνω στο εγωιστικό εγώ σου που δε λέει να παραδεχτεί κ να υποκύψει σε δύο μικρές, απλές λεξούλες τελικά. Μου λείπεις.

η μεγάλη Σαμάνθα σχολή

Τις βλέπεις έξω, ξεχωρίζουν.Από καιρό βαρέθηκαν να περιμένουν να τις σώσει ο πρίγκιπας του παραμυθιού και πήραν το όπλο τους. Δεν είναι ότι το βγάζουν όποτε πάνε κυνήγι, απλά γυρνάνε με το όπλο στο χέρι.
Είναι οι ίδιες που το πρωί φοράνε τη πανοπλία και πάνε για πόλεμο. Που διεκδικούν, αγωνίζονται, καταφέρνουν και δεν κολλάνε πουθενά.
Έμαθαν να κοιμίζουν το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους, το παθητικό, συναισθηματικό, και θηλυκό και ανέπτυξαν την αρσενική τους πλευρά, την πρακτική, την επιθετική, τη διεκδικητική.
Κι αυτό βέβαια δεν έγινε έτσι ξαφνικά μια μέρα.
Ξεκίνησε από μια πιο χαζοχαρούμενη μποέμ μορφή φεμινισμού, που ντύθηκε το φουστάνι της επανάστασης στα 70 ‘s, μεταφέρθηκε στους χώρους της δουλειάς κυρίως στα 80’s, πήρε τη μορφή επιθετικού κινήματος στα 90’s και τελικά συνέβαλε στη δημιουργία ενός προφίλ συμπληρωματικού του διαμορφωμένου αρσενικού: αυτού που έχει βαρεθεί να κυνηγάει από έξω, προτιμάει το ντιλίβερι, και ο νόμος της υπερπροσφοράς τον έκανε πιο χαλαρό και πολλές φορές και πιο μαλθακό.
Κι όλα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί αυτό το περίεργο μείγμα γυναίκας. Ενώ βρίζει τους φαλλοκράτες, είναι συνέχεια στην τσίτα με τα νεύρα της αδικημένης μεταφεμινίστριας, παράλληλα τσαντίζεται και με τους φλώρους, πιπιλάει την καραμέλα ότι «δεν υπάρχουν άντρες», «δεν τη πέφτουν» κι έτσι μέσα στα πλαίσια της ζητούμενης αυτάρκειας, δεν περιμένει κάνοντας ματάκια και μαλλιά, αλλά ζώνεται την αυτοπεποίθησή της κι ορμάει.
Αυτό από μια άποψη βοηθάει, τον παθητικό άντρα που χει σαστίσει, και του λύνει τα χέρια μαζί με τα ζωνάρια από τα παντελόνια.
Όμως κι αυτό δεν της καλύπτει το κενό, και έτσι συνεχίζει να στολίζεται, να επιτίθεται, να ψάχνει.
Δεν θέλει να δει την αποτυχία της να αγαπήσει και να αγαπηθεί, κι αντιμετωπίζει το φλερτ σαν πρότζεκτ, κάνοντας την ανάγκη, λάιφ στάιλ και διεκδικώντας το next best thing από τη σχέση που δεν της έκατσε: Το πήδημα.
Και κάποιες φορές το απολαμβάνει. Άλλες πάλι όχι. Μένει με τη πλαστική γεύση της συνήθειας, που ναι μεν κάνει το βράδυ να περάσει πιο γρήγορα, αλλά δεν προσφέρει σπουδαίες συγκινήσεις και κυρίως προσγειώνεται στη μοναξιά της επόμενης μέρας.
Μέχρι να βρει κάποιον με περισσότερη τεστοστερόνη από αυτή, που είναι όλα αυτά που απεχθάνεται(κι όλα αυτά που προσπαθεί να είναι κι εκείνη)-σκληρός, φαλλοκράτης, άπιστος, άπληστος- και κολλάει οριστικά. Αντί όπως θα περίμενε κανείς να ανοίξουν μύτες ανοίγουν από το κλάμα,της φεύγει η μαγκιά και πέφτει με τα μούτρα.
Από τέτοιον δεν την έπαθε κι η γκουρού του είδους η Σαμάνθα;
Αυτός πιθανό να βρει αντάξιο αντίπαλο και να ιντριγκαριστεί από την κόντρα και να βαλθεί να την αποτελειώσει, η να την προσπεράσει αδιάφορα γιατί ψάχνει, αυτό που του λείπει: το καθαρόαιμο θηλυκό.
Όσο ο κυνισμός έχει αντικαταστήσει τον ρομαντισμό, κι η πρακτικότητα την ευαισθησία (..)