συννεφιές.

Η συννεφιά με αναστατώνει περισσότερο και απο αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Το σταχτί μονότονο τοπίο, χωρίς φωτοσκιάσεις, απέραντο, ομοιόμορφο και συγκρατημένο σα να κρύβει μια έκρηξη που σιγοκαίει κάτω απο την τεταμένη επιφάνεια.
Η σιγαλιά του ορίζοντα, μουντή και αργοκίνητη, καταπίνει τους ήχους, τις εκπλήξεις και τα ισοπεδώνει κάτω απ' την πάχνη της.
Πέπλα γάζας είναι, κουρτίνες ομίχλης πνιγμένης κι απόμακρης. Καλύπτουν τις απόμακρες κινήσεις της ζωής μου και τις ρουφούν. Αμβλύνονται οι οξείες.
Mε εκείνη τη μεγάλη χαρά, με εκείνη τη μεγάλη λύπη που τελικά συμπλέκονται και γίνονται ένα.
Ψηλαφίζω πολύ τα πράγματα. Τα διυλίζω σε μόρια, σε άτομα και βασανίζομαι.
Όλο λέω να το αποφύγω κι όλο γλιστρώ προς τα εκεί.
Αυτό με καταστρέφει, με κατατρώει.
Θέλω να λυτρωθώ απο τους μαρτυρικούς μου μονολόγους που όλο και μεγαλώνουν τα πράγματα σα σκιές δειλινού. Πάντα μου άρεσαν οι μεγάλες κουβέντες, με συγκινούν.
Έχω το θέατρο μέσα μου.
Ξεγελιέμαι τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο απο αυτά που λέω στον ίδιο μου τον εαυτό.
Βρίσκω πάρα πολλά επιχειρήματα για το ότι είμαι ευτυχισμένη και πάρα πολλά για το ότι είμαι δυστυχισμένη.
Μπορώ να βρω επιχειρήματα για τα πιο αντιφατικά πράγματα την ίδια ώρα.
Αυτό το παιχνίδι που παρασύρει τη διάθεσή μου είναι το μαρτύριο μου,
με εμποδίζει στο να πεισθώ.
Όσο πιο πολύ σκαλίζω τα πράγματα τόσο πιο πολύ βουτώ σε ένας χάος άγνοιας τελικά.
Ανακατεύεται η τάξη στο μυαλό μου.
Η σχετικότητα των πραγμάτων με τρελαίνει. Με αφήνει μόνη και απροστάτευτη.
Τόσες πολλές σκέψεις, γιατι το κάνω αυτό ; Αναρωτιέμαι.
Μάλλον γιατί με αρρωσταίνουν οι φθηνές καταστάσεις, οι δικαιολογίες και οι δειλίες.
Θέλω τάξη.
Είναι σίγουρα κάποιο είδος μαζοχισμού.
Αντιστέκομαι στη θλίψη που με ρουφά και με εξουθενώνει. Όποια και να είμαι. Υπάρχω και δεν είμαι αυτή που ως τώρα γνωρίζω. Μέσα απο τους ετοιμόρροπους εαυτούς μου γεννιέται μια άλλη που πριν πεθάνει θα γεννήσει μια άλλη. Αλλόκοτη εσωτερική αναζήτηση που αναζητά στόχο.
Οποιονδήποτε.