τα φθινοπωρινά.

Η πλάτη μου με κουράζει, τα χέρια μου κρυώνουν μες στις τσέπες της ζακέτας μου, ο σκύλος πάντα πιο μπροστά από μένα, έχει μάθει τη διαδρομή μας, αυτή του φθινοπώρου που οδηγεί στη θάλασσα. Τα μαλλιά μου ανήκουν στον αέρα, όχι σε μένα.
Σούρουπο, συννεφιά. Δε χαμογελώ, σκέφτομαι.
Σκέφτομαι μπερδεμένα κ φωναχτά ενίοτε. Είναι κ αυτή η μουσική στα αυτιά μου.
Το παρελθόν αγαπιέται μόνο ως παρελθόν, αν το κάνεις παρόν το αδικείς, αν το κάνεις μέλλον το σκοτώνεις.
Έχω πια συμφιλιωθεί με τη σκέψη ότι κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν, σταμάτησα να καίω ευχές.
Άλλωστε υπάρχουν δύο κατηγορίες συναισθηματικών καταστάσεων, αυτές που πετάς γιατί τις έζησες, τις εξάντλησες και αυτές που μαζεύεις για να τις ζήσεις.
Συμβουλή : ξεφορτώσου πρώτα τις δεύτερες.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στις ψιχάλες που ξεκίνησαν κ στο late afternoon and you που παίζει στα ακουστικά μου, αναρωτήθηκα, μια ανάμνηση είναι κάτι που κρατάς ή κάτι που χάνεις (;)