..σκέφτομαι και γράφω.

25.10.10



Με πιάνω πάλι στα περίεργα μου κι ας λένε οι φίλοι μου πως είμαι στα φυσιολογικα μου. Με καταλαβαίνω, έχω σταματήσει να με δικαιολογώ και να με ξεγελώ.
Συνεχίζω να την πατάω έχοντας επίγνωση της κατάστασης.
Πάντα με την συναίνεση του εαυτού μου.
Μα αυτή τη φορά φταις και εσύ, εσύ που με έκανες να σε πιστέψω άθελα σου μάλλον.
Και εγώ το έκανα χωρίς πολλές σκέψεις και περιττούς προβληματισμούς.

Ξέρεις μαζί σου ήμουν διαφορετική, μου θύμισες πως είναι να επιθυμείς αληθινά κάποιον, είχα ξεχάσει.

Και αφού έβαλες ξανά το "επιθυμώ" στη ζωή μου έπειτα απαίτησες να έχει επίδραση μόνο πάνω σου. Είχες ένα μοναδικό τρόπο να με κάνεις άνω-κάτω.
Να με μπερδεύεις γλυκά, να με κάνεις ευάλωτη μόνο και μόνο για να έχω ανάγκη απο την αγκαλιά σου μετά. Σπάνια σου αντιστεκόμουν, νόμιζα πως απλά σε άφηνα να με κερδίζεις και πως θα ήταν στο χέρι μου να το σταματήσω όποτε θελήσω.
Μέγα λάθος.
(Κάπως έτσι την πάτησα και με το τσιγάρο).
Είναι που κάτι σε σένα ήταν διαφορετικό, με ένα μαγικό τρόπο με έκανες να αδιαφορώ για όλα, να είμαι μαζί σου και να μην σκέφτομαι τίποτα.
Πάντα όμως για λίγο.
Το λίγο κρατάει λίγο όμως.
Κάποτε με κάλυπτε και με βόλευε και μένα, όχι πια.

Θέλω πολύ, θέλω υπερβολές ή τίποτα.

Τα χλιαρά δεν μου ταιριάζουν, προτιμώ να καώ.
Με ξέρεις καιρό τώρα ξέρεις καλά πως ποτέ δεν ήμουν ολιγαρκής.
Έχω μάθει να παίρνω χωρίς να δίνω, να διεκδικώ να κερδίζω και έπειτα να αδιαφορώ.
Σε σένα όμως θέλω να δώσω.
Ίσως φταίνε οι απότομες μεταπτώσεις μου, ίσως τα φεγγάρια, ίσως τα μάτια σου δε ξέρω.
Νιώθω όμως πως αρχίζω να νιώθω.
Φοβάμαι να το δεχτώ.
Κι εσύ με τρομοκρατείς πιο πολύ με το να τα βλέπεις όλα τόσο λογικά. Κάποια πράγματα δείχνουν πιο όμορφα όταν είναι μπερδεμένα, κινδυνεύουν να γίνουν βαρετά και προβλέψιμα αν ξεκαθαρίσουν.
Δεν είμαστε για τα συμβατικά εμείς καρδιά μου. Παραδέξου το !
Θέλω τον υπερθετικό σου βαθμό και μόνο.
Δεν σκοπεύω να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο.
Με άλλαξες, μη ζητάς τώρα να αλλάξω.
Μέχρι στιγμής παίζαμε θάρρος ή αλήθεια. Λέω να αντικαταστήσουμε το ή με ένα και.
Ας παίξουμε και λίγο με τους δικούς μου κανόνες.
Θα γίνει πιο ενδιαφέρον, πίστεψε με.
Αρκει βέβαια να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς και εσύ την αλήθεια σου.

Τολμάς;;

18.10.10

ρήματα μεταβατικά

ίσως θέλω να σε ψάχνω και εσύ να με βρίσκεις.
ίσως θέλω να σε κρατάω και εσύ να αφήνεσαι.
ίσως θέλω να σου υπόσχομαι και εσύ να με πιστεύεις.
ίσως θέλω να σε αγγίζω και εσύ να τρέμεις.
ίσως θέλω να σε καλώ και εσύ να απαντάς.
ίσως θέλω να σου μιλάω και εσύ να μου χαμογελάς.
ίσως θέλω να σου χαρίζω και εσύ να δέχεσαι.
ίσως θέλω να σε νευριάζω και εσύ να μουτρώνεις.
ίσως θέλω να σε προκαλώ και εσύ να τολμάς.

ίσως θέλω να σε κερδίσω πάλι και εσύ να με αφήσεις...
ίσως και να κουράστηκα να με κουράζεις.

ίσως και να θέλω να μη σε θέλω πια. ίσως και όχι.

πόση δύναμη όμως έχει ένα ίσως;
γίνεται ένα θέλω να υπερισχύσει ενός πρέπει;
αντέχει ένα νιώθω να νικήσει ένα απαγορεύεται;
                                                                     ...όταν εγώ έχω την ανάγκη ενός μπορώ.

13.10.10

χρονική ανοσία

Είναι κάποια πράγματα που δεν τελειώνουν δεν ραγίζουν,
παλιώνουν μόνο και γίνονται καλύτερα.
Το ξέρω απο την αρχή τους, τα νιώθω ξεχωριστά κι ας είναι νωρίς και τα φροντίζω μέσα μου (κι ας μη μου κάνουν πάντα καλό), έτσι κι αυτά δε με αποχωρίζονται.
Ζουν απο μένα για μένα.
Γενικά το έχω το θεματάκι με το να παγιώνω καταστάσεις κι ας προσπαθεί να μου τις γκρεμίσει βίαια κάποιες φορές ο χρόνος (ποτέ δε θα τα βρούμε με αυτό το τύπο). Δημιουργεί σκηνικά καινούργια άλλες φορές σταδιακά, άλλες απότομα και απλά με τοποθετεί μέσα τους. Μου αρέσουν ή όχι φυσικά και του είναι αδιάφορο ( μεγάλος αλήτης σας λέω -που λέει και μια αγαπημένη μου-).
Βέβαια το νέο σκηνικό μπορεί να είναι και όμορφο ή έστω να έχει περιθώρια βελτίωσης και εγώ να το έκρινα άδικα και βεβιασμένα μπροστά στο άγχος μιας αλλαγής.Μπορεί και όχι.
Δύσκολο πράγμα οι αλλαγές και οι προσαρμογές.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να αισθανθώ οικεία,
γιατί απλά δεν ξέρω πόσο θα μείνω εκεί κι αν είναι για πολύ;
Σίγουρα όχι για πάντα.
Το μόνιμο δεν επιβιώνει πουθενά, σε κανένα επίπεδο.
Έτσι και αυτό θα αλλάξει απροειδοποίητα, χωρίς τη θέληση μου τις περισσότερες φορές.
Δεν ξέρω τελικά αν ο χρόνος και όλα του τα παιχνίδια με μεγαλώνουν ή με ωριμάζουν
μα σίγουρα με δυναμώνουν.
Μα είναι και μερικά πράγματα -λίγα- όπως είπα
τα οποία μένουν ανέπαφα στο χρόνο και στο χώρο.
Κρατάνε μια προκλητικά αδιάφορη συμπεριφορά μπροστά στο χωροχρόνο.
Λες και έχουν αποκτήσει μια περίεργη ανοσία. Δε μπορεί να τα αγγίξει, να τα μετατρέψει, να τα φθείρει ανέγγιχτα και αγέροχα παρακολουθούν τις αλλαγες των σκηνικών, δεν τις φοβούνται. Και πάντα βρίσκουν θέση μέσα στο καινούργιο πλάνο μου. Με στοιχειώνουν γλυκά γιατί ουσιαστικά εγώ δε θέλησα ποτέ να τα αφήσω να χαθούν στη δίνη μιας αλλαγής. Και στη συνέχεια ρίζωσαν και να θέλω πια είναι πολύ δύσκολο να τα ξεριζώσω και θα ήταν σκληρό εκ μέρους μου να το κάνω τώρα. Έχω δεθεί μαζί τους. Οπότε συμβιώνουμε κι ας μην είναι πάντοτε αρμονική αυτή η συμβίωση.
Άλλωστε ποιά είμαι εγώ που θα τα βάλω με το χρόνο (αφήστε που ποτέ δε μου άρεσε να μπλέκω με αλήτες), ο τύπος είναι μεγάλος μάγκας, εδώ σου λεεί προηγείται της γενέσεως του σύμπαντος, αιώνιος, άφθαρτος κλπ κλπ. Είμαι για να μπλέκω τώρα;;
Το σίγουρο είναι πως το πιο σταθερό πράγμα είναι η αλλαγή.
Τα δικά μου αγαπημένα όμως μικρά,μεγάλα, ασήμαντα ότι κι αν είναι αυτά θα τα κρατήσω με πάθος είναι δικά μου και κανένας αλήτης δε θα μου τα πάρει !
Καταλάβατε κύριε; 
                                           Έλα να βλέπω να γνέφουμε καταφατικά το ξεροκέφαλό μας.
                                                             

11.10.10

εφθινοπωριάσαμεν



Τελικά δηλώνω λάτρης του φθινοπώρου και των μουντών πρωινών του.Αυτών που μυρίζουν γαλλικό έχουν τη ζεστασιά μάλλινων σκεπασμάτων και την αναμονή βροχής.
Έμαθα να αγαπώ την μελαγχολία τους.
Τις τελευταίες μέρες φθινοπώριασε για τα καλά, κατέβασα τα μανίκια μου και ανέβασα το παράθυρο του αυτοκινήτου -αφήστε που άρχισα και τα ααααψουυ-.
Μια αχόρταγη κιτρινίλα καταβροχθίζει τα χρώματα.
Είναι μια αρχή το φθινόπωρο, νιώθω σα να μηδενίζω.Θέλω να τα βάλω όλα σε μία τάξη, (συνήθως το χάνω στην πορεία), αισθήματα και συναισθήματα σε μια ύφεση.
Ασκεί μια περίεργη δύναμη πάνω μου αυτή η εποχή, μπορεί και με αλλάζει γλυκά και αθόρυβα. Με πιάνουν οι μοναξιές μου, θέλω μόνο την παρέα μιας ζεστής κούπας και ενός βιβλίου. Με κάνει να αναπολώ και να ζητάω χωρίς να διεκδικώ, να παραιτούμαι άθελα μου. Να κουράζω το κεφάλι μου με σκέψεις, χαζές πολλές φορές.
Προσπαθεί να με κάνει να παραδεχτώ επιτέλους πως βαρέθηκα την μοναξιά του φθινοπώρου αλλά εγώ επιμένω να την φιλοξενώ στον καναπέ μου και να κρατάω γεμάτη και ζεστή την καφετιέρα. Ίσως κάποιες μέρες την χάνω μα φροντίζω πάντα να την ξανασυναντώ κάπου ανάμεσα στην καφείνη και την νικοτίνη. Βαριέμαι μάλλον να την διώξω, πάντοτε ήμουν καλή οικοδέσποινα, μπορεί και να το καταλάβει μόνη της και εν συνεχεία να το καταλάβω και εγώ. Μπορεί. Μέχρι τότε θα μοιράζομαι μαζί της τα κρύα πρωινά μου.

9.10.10

first meeting

Τα βασικά:
Αγγελική, 22 ετών και 9 μηνών. Αυτό με βεβαιότητα.
Τον εαυτό μου δεν μπόρεσα ή δεν θέλησα να τον χαρακτηρίσω ποτέ μόνη μου, το άφηνα στους άλλους, σε άτομα που αγαπώ και εμπιστεύομαι ώστε να μπορώ μετά να αποδεχτώ τους χαρακτηρισμούς. Οπότε δε σκοπεύω να περιαυτολογήσω.
Αισθάνομαι όμως μια τυπική υποχρέωση να δώσω μερικόυς συνοπτικούς χαρακτηρισμούς, αψυχολόγητη, εγωίστρια, εμμονική κάποιες φορές, ελεγχόμενα ρομαντική, υπερβολικά ανυπόμονη και παράλληλα αναβλητική..σε ελεύθερη μετάφραση ψιλοπερίεργη. Αν σας τρόμαξα αρκετά το backspace πάνω δεξιά.

Η ιδέα:
Η ιδέα για τη δημιουργία του ιστολογίου δεν ήταν ξαφνική, η αναβλητικότητα που λέγαμε..
Επειδή λοιπόν στο κεφάλι μου έχω στριμώξει πολλά, επειδή η ζωή μου δε σταματάει να με εκπλήσσει, επειδή έχω στο ενεργητικό μου μπόλικες ιστορίες καθημερινής τρέλας να μοιραστώ, επειδή βαρέθηκα να κουράζω μόνο το σκύλο μου (ο οποίος έχει ακούσει πραγματικά πολλά και το πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα μιλήσει, δε μπορεί !) και επειδή είναι αδύνατον να είμαι μονίμως με τους φίλους μου, αποφάσισα να ξεσπάω και εδώ, χα !

Δεν ξέρω τι μπορεί να διαβάσετε στο μέλλον, απλά έχετε υπόψιν σας πως δεν θεωρούμε και το πλέον φυσιολογικό άτομο, προειδοποίησα δε φέρω καμία ευθύνη λοιπόν -ουφ-.
αυτά.
Χάρηκα.