παλιώνουν μόνο και γίνονται καλύτερα.
Το ξέρω απο την αρχή τους, τα νιώθω ξεχωριστά κι ας είναι νωρίς και τα φροντίζω μέσα μου (κι ας μη μου κάνουν πάντα καλό), έτσι κι αυτά δε με αποχωρίζονται.
Ζουν απο μένα για μένα.
Γενικά το έχω το θεματάκι με το να παγιώνω καταστάσεις κι ας προσπαθεί να μου τις γκρεμίσει βίαια κάποιες φορές ο χρόνος (ποτέ δε θα τα βρούμε με αυτό το τύπο). Δημιουργεί σκηνικά καινούργια άλλες φορές σταδιακά, άλλες απότομα και απλά με τοποθετεί μέσα τους. Μου αρέσουν ή όχι φυσικά και του είναι αδιάφορο ( μεγάλος αλήτης σας λέω -που λέει και μια αγαπημένη μου-).
Βέβαια το νέο σκηνικό μπορεί να είναι και όμορφο ή έστω να έχει περιθώρια βελτίωσης και εγώ να το έκρινα άδικα και βεβιασμένα μπροστά στο άγχος μιας αλλαγής.Μπορεί και όχι.
Δύσκολο πράγμα οι αλλαγές και οι προσαρμογές.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να αισθανθώ οικεία,
γιατί απλά δεν ξέρω πόσο θα μείνω εκεί κι αν είναι για πολύ;
Σίγουρα όχι για πάντα.
Το μόνιμο δεν επιβιώνει πουθενά, σε κανένα επίπεδο.
Έτσι και αυτό θα αλλάξει απροειδοποίητα, χωρίς τη θέληση μου τις περισσότερες φορές.
Δεν ξέρω τελικά αν ο χρόνος και όλα του τα παιχνίδια με μεγαλώνουν ή με ωριμάζουν
μα σίγουρα με δυναμώνουν.
Μα είναι και μερικά πράγματα -λίγα- όπως είπα
τα οποία μένουν ανέπαφα στο χρόνο και στο χώρο.
Κρατάνε μια προκλητικά αδιάφορη συμπεριφορά μπροστά στο χωροχρόνο.
Λες και έχουν αποκτήσει μια περίεργη ανοσία. Δε μπορεί να τα αγγίξει, να τα μετατρέψει, να τα φθείρει ανέγγιχτα και αγέροχα παρακολουθούν τις αλλαγες των σκηνικών, δεν τις φοβούνται. Και πάντα βρίσκουν θέση μέσα στο καινούργιο πλάνο μου. Με στοιχειώνουν γλυκά γιατί ουσιαστικά εγώ δε θέλησα ποτέ να τα αφήσω να χαθούν στη δίνη μιας αλλαγής. Και στη συνέχεια ρίζωσαν και να θέλω πια είναι πολύ δύσκολο να τα ξεριζώσω και θα ήταν σκληρό εκ μέρους μου να το κάνω τώρα. Έχω δεθεί μαζί τους. Οπότε συμβιώνουμε κι ας μην είναι πάντοτε αρμονική αυτή η συμβίωση.
Άλλωστε ποιά είμαι εγώ που θα τα βάλω με το χρόνο (αφήστε που ποτέ δε μου άρεσε να μπλέκω με αλήτες), ο τύπος είναι μεγάλος μάγκας, εδώ σου λεεί προηγείται της γενέσεως του σύμπαντος, αιώνιος, άφθαρτος κλπ κλπ. Είμαι για να μπλέκω τώρα;;
Το σίγουρο είναι πως το πιο σταθερό πράγμα είναι η αλλαγή.
Τα δικά μου αγαπημένα όμως μικρά,μεγάλα, ασήμαντα ότι κι αν είναι αυτά θα τα κρατήσω με πάθος είναι δικά μου και κανένας αλήτης δε θα μου τα πάρει !
Καταλάβατε κύριε;
Έλα να βλέπω να γνέφουμε καταφατικά το ξεροκέφαλό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου