Τις τελευταίες μέρες ρίχνω τις αλλόκοτες διαθέσεις μου στον καιρό.
Αλλόκοτος και αλλοπρόσαλος και αυτός.
Δε ξέρει τι θέλει πια. Όποτε φορτώνω εκεί τα νεύρα μου, τις αντιδράσεις μου και τις μελαγχολίες μου. Μα όταν τα βράδια έρχεται και ησυχάζει, πανικοβάλλομαι.
Χάνω το άλλοθι μου.
Τότε άλλοτε με ενοχλούν τα αστέρια και άλλοτε τα ποτά, που είναι πολλά.
Και μετά τα ρίχνω σε μένα. Πόσο χαζή. Εγκλωβίστηκα στο χρόνο γιατί φοβήθηκα να του δώσω συναίσθημα. Σε κάθε χτύπο του ρολογιού, μου ζητώ συγνώμη.
Ο χρόνος θα έκρινε, θα γιάτρευε ή θα πονούσε. Αλλά δεν έχει τη δύναμη να διορθώνει λάθη που δεν έγιναν. Δεν ξέρω αν η αντίδρασή σου θα ήταν πληγή ή ευτυχία.
Και πάντα πριν κοιμηθώ τα ρίχνω σε σένα.
Που πούλησες το μυαλό σου και αγόρασες το δικό μου.
Και δεν είναι που φοβάμαι το πείσμα σου, αλλά αυτό των αναμνήσεων καμιά φορά.
Και μετά δεν κοιμάμαι.
Αλλόκοτος και αλλοπρόσαλος και αυτός.
Δε ξέρει τι θέλει πια. Όποτε φορτώνω εκεί τα νεύρα μου, τις αντιδράσεις μου και τις μελαγχολίες μου. Μα όταν τα βράδια έρχεται και ησυχάζει, πανικοβάλλομαι.
Χάνω το άλλοθι μου.
Τότε άλλοτε με ενοχλούν τα αστέρια και άλλοτε τα ποτά, που είναι πολλά.
Και μετά τα ρίχνω σε μένα. Πόσο χαζή. Εγκλωβίστηκα στο χρόνο γιατί φοβήθηκα να του δώσω συναίσθημα. Σε κάθε χτύπο του ρολογιού, μου ζητώ συγνώμη.
Ο χρόνος θα έκρινε, θα γιάτρευε ή θα πονούσε. Αλλά δεν έχει τη δύναμη να διορθώνει λάθη που δεν έγιναν. Δεν ξέρω αν η αντίδρασή σου θα ήταν πληγή ή ευτυχία.
Και πάντα πριν κοιμηθώ τα ρίχνω σε σένα.
Που πούλησες το μυαλό σου και αγόρασες το δικό μου.
Και δεν είναι που φοβάμαι το πείσμα σου, αλλά αυτό των αναμνήσεων καμιά φορά.
Και μετά δεν κοιμάμαι.
