χριστουγεννιάτικοι παραλογισμοί (;)

Τελευταία δεν έχω καμία έμπνευση, γιατί η έμπνευση και η ψυχολογία μου είναι δύο έννοιες αντιστρόφως ανάλογες.
Όσο ανεβαίνει η μία πέφτει η άλλη και αντίστροφα.
Φταίνε τα εκατοντάδες λαμπιόνια που βλέπουν καθημερινά τα ματάκια μου;
Οι χοντρούληδες κοκκινοντυμένοι μουσάτοι;; Που ξεπροβάλλουν από μπαλκόνια, μαγαζιά και πλατείες ;
Τα έλατα που ξαφνικά "φύτρωσαν" μέσα στα τσιμέντα της πόλης ;; Μωρέ λες;!
Εγώ δεν επηρρεαζόμουν απο τέτοια γλυκανάλατα..
Και τώρα είμαι ένα βήμα πριν στείλω το γράμμα στη Λαπωνία (!).
Παλιμπαιδίζω Χριστέ μου(είναι και η τιμιτική σου τετοιες μέρες) !
Τι κι αν σε 17 μέρες ακριβώς, είμαι +1 χρόνο (αιγόκερως ναι ναι).
Πάλι καλά που φτάνουν οι πολυπόθητες γιορτές λοιπόν για να βγω, να πιω, να διασκεδάσω γενικότερα και εγώ το κουρασμένο νιάτο..
Σα δε ντρέπομαι να λέω τέτοια ψέματα μέρες που 'ναι ! Αστειεύομαι φυσικά.
Απλά όπως κάθε χρόνο θα κάνω τις γιορτινές μικροαλλαγές στην καθημερινότητά μου.
Σε διάφορα επίπεδα, έστω για λίγο.
Θα το χορέψω και ένα "all i want for christmas", ένα "last christmas", μη σας πω στα μεγάλα κέφια και τα "Χριστούγεννα" απο το Δεσποινάκι, αμέ !
Επιπρόσθετα μέσα στην γενική κατάποση αλκόολ την εμφανισή της θα κάνει και η αγαπημένη των εορτών, σαμπάνια βεβαίως βεβαίως -για το καλό πάντα-.
Το πολύ πολύ να μπερδέψουμε το "ho ho ho" με το "hick hick hick"..σιγά !
Και φυσικά θα χαρτοπαίξουμε ! -για το καλό και πάλι, επιμένω-.
..και επειδή τελευταία χάνω στην αγάπη και με τρομερά αυτογκόλ μάλιστα, ετοιμαστείτε να σας μαδήσω φιλαράκια μου !
Ουσιαστικά ακόμη ένα άλλοθι πλέον, οι γιορτές.
Μια πολύχρωμη, ψευδαίσθηση που αναβοσβήνει. Γιορτινή, σα τα λαμπάκια και αυτή.
Στις μέρες μας τις αναζητάμε επίμονα τέτοιου είδους ψευδαισήσεις, τις έχουμε ανάγκη.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν όμως λόγω γιορτινού κλίματος ή γιατί θα φωτίσουμε το σπίτι μας και τους δρόμους.
Όπως και να ΄χει τα συναισθήματα δε σταματάνε να μας επηρρεάζουν 23 Δεκεμβρίου-6 Γενάρη, που διαρκούν οι αργίες μας.
Ωστόσο με καλή θέληση και παρέα όλα είναι πιθανά.
...Επανέρχομαι λοιπόν στη χιουμοριστική διάθεση που είχα.
Κλείνοντας...
Τα χριστούγεννα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με μία λέξη...Ψώνια!
Αν ένας άνθρωπος είναι για λύπηση αυτές τις μέρες αυτός είναι ο μπαμπάκας μου, τυχαίο που τον λένε Βασίλη;; Δε νομίζω, δε νομίζω !


Καλές σας γιορτές και προσοχή στις ευχές σας !

23 νοέμβρη

Ο χρόνος κύλησε όπως μου είχε υποσχεθεί.
1 χρόνος ακριβώς, σαν σήμερα.
Απάλυνε μα δε γιάτρεψε τις πληγές. Συνέχιζεις να μου λείπεις με διαφορετική ένταση κάθε φορά.
Τέτοια μέρα πέρσι είδα για τελευταία φορά τα μάτια σου.
Κι όμως εκείνη η μέρα είχε ξημερώσει σαν όλες τις άλλες, καμία διαφορά.
Ξύπνησα, ήπια καφέ, είδα τους φίλους μου, γέλασα, γύρισα σπίτι και σε 'χασα. Γρήγορα και ξαφνικά αποφάσισες να φύγεις το βράδυ εκείνης της Δευτέρας.
Έκλεισες τα μάτια σου και όλους εμάς απ' έξω.
Διακριτικός και ήσυχος, όπως ήσουν πάντα άλλωστε.
Τότε κλήθηκα να αντιμετωπίσω ένα διαφορετικό είδος απουσίας και έλλειψης.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα τους αποχαιρετισμούς και πόσο μάλλον όταν είναι παντοτινοί και μη αναστρέψιμοι.
Ένιωθα σαν η απουσία και η θλίψη να 'χουν πάρει μορφή και ύλη και να με πατάνε στο στήθος, να λιγοστεύουν την ανάσα μου. -σκληρό-.
Σαν γνήσιο παιδί εργαζόμενων γονιών μεγάλωσα με τη γιαγιά και το παππού.
Τα πρωϊνά μου μύριζαν φρεσκοψημένα κουλουράκια (τα τσάκιζα) και τηγανίτες με μέλι. Πάντα το γάλα μου ήταν ζεστό και ξέχειλο (μπλιάχ).
-Δε το θέλω ρε παππού σου λέω βρωμάει !
Μου έταζες γλειφιτζούρια και παιχνίδι στις κούνιες της γειτονιάς.
Έκλεινα τη μύτη μου και το ρουφούσα.
Δε με ξεγέλασες ποτέ, ήμασταν φίλοι, κάναμε συμφωνίες και τις τηρούσαμε, δίναμε τα χέρια.
Και έπειτα ήλιος εσύ στο παγκάκι να με κοιτάς και εγώ να φιγουράρω στη πιο ψηλή τσουλήθρα.
-Λίγο ακόμη μωρέ !
Μου είχες μεγάλη αδυναμία σε κρατούσα εκεί με τις ώρες.
Μέχρι που ήρθαν τα σχολικά χρόνια, εμείς παραμέναμε αχώριστοι.
Εσύ μου κουβαλούσες την τσάντα που ήταν μεγαλύτερη απο μένα.
Με καλημέριζες και με πήγαινες στη δασκάλα. Γυρνούσα και σου έλεγα με λαχτάρα τα νέα και τα κατορθώματά μου απο τη μέρα στο σχολείο.
-Όλα Α' παππού !
Εσύ μου χαμογελούσες και με έπαιρνες αγκαλιά. Τεράστια αγκαλιά.
Με συμβούλευες και σε κοιτούσα στα μάτια. Αυτά τα μεγάλα γελαστά σου μάτια πίσω απο τα γυαλιά. -Ακόμη είναι στο κομοδίνο σου, κανείς δε τα 'χει πειράξει-.
Και μετά μεγάλωσα και εγώ και εσύ.
Σπουδές, επιτυχίες, διακρίσεις πόσο χαιρόμουν που σε έκανα περήφανο.
Όπως τότε -Όλα Α' παππού.
Έχω τόσα μα τόσα πολλά να θυμάμαι από σένα. Τα χειμωνιάτικα απογεύματα που φτιάχναμε με τις ώρες παζλ στο χαλί, τους καλοκαιρινούς περίπατους στη θάλασσα όταν έπεφτε ο ήλιος μαζεύαμε πεταλίδες -θυμάσαι;- τις βόλτες με τα ποδήλατά μας σε ολάνθιστους δρόμους με μαργαρίτες, τις μαγειρικές συνταγές μας πάντα μας μάλωνε η γιαγιά -αυτό το θυμάσαι σίγουρα-.
Δε θέλω να μιλάω για σένα σε παρελθοντικό χρόνο, είσαι μέσα και δίπλα μου κάθε στιγμή. Και θα είσαι.
Είσαι ο βασικός ήρωας των παιδικών μου χρόνων και όχι μόνο.
Σε κρατάω μέσα μου, σε φυλάω και σε σκέφτομαι.
Ότι αγαπάς δεν τελειώνει λέει ένα τραγούδι και εγώ σ'αγαπώ πολύ.

Μου λείπεις πάντα.

πέμπτη και νύχτα

Πέμπτη βράδυ. Βρίσκομαι σε γνώριμο σκηνικό. Εκεί στη γωνιά μας, το μπαρ ξύλινο, φίλοι καλοί.Μπροστά μας αλκοόλ και πακέτα. Η μουσική θλιμένη, μα πάντα αγαπημένη.
Ακόμη ένα βράδυ Πέμπτης ξεκινούσε, καθιερωμένο πια. Πάντα εκεί.
Δεν ήμουν άνετη, φρόντιζα να μην το δείχνω το είχα εξασκήσει αρκετά αυτό μου το ταλέντο, δεν γινόμουν εύκολα αντιληπτή.
Γελούσα και έπινα απολάμβανα τη συντροφιά μου. Όλα έμοιαζαν ευχάριστα.
Έμοιαζαν μόνο.
Μέσα μου αταξία, σύγχυση πλήρης.
Πάλι με αναστάτωνες. Πάλι χαλούσες την ηρεμία μου, τη βραδιά μου και την Πέμπτη μου.
Πάλι.
Σε σκεφτόμουν. Έλειπες ακόμη μια φορά απο δίπλα μου.
Ακόμη μια νύχτα μας έβρισκε χωριστά καρδιά μου.
Θα συνηθίσω την απουσία σου μόνο όταν την αποδεχτώ και αυτό αρνούμαι πεισματικά να το κάνω. Λυπάμαι.
Με ταλαιπωρούσες ξανά -ουφφ-.
Την απουσία σου δε θα τη συνηθίσω, δε θέλω μα συνήθισα να φεύγεις και να έρχεσαι.
Να μου θέτεις όρια, να μου ζητάς χρόνο.
Συνήθισα να με παίζεις απροκάλυπτα και να το δέχομαι.
Να με αποδέχεσαι μόνο και μόνο για να με απορρίψεις μετά.
Χρέωνα τον εαυτό μου, υπερβολές. Άδικες υπερβολές. Πανικός.
Στιγμές στιγμές ήθελα να σε εκδικηθώ, να σε πληγώσω πολύ, έπειτα μετάνιωνα.
Πως θα μπορoύσα να το κάνω; Μου είχες στερήσει αυτή μου τη δύναμη.
Βεβιασμενες σκέψεις.
Χανόμουν, η βραδιά κυλούσε, η στάθμη του ποτού μου έπεφτε μαζί με την διάθεσή μου.
-Μια απ'τα ίδια; Ρωτούσε η φωνή απ'το μπαρ η οποία με επανέφερε στη πραγματικότητα.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. -Αλοίμονο-
Αν και το αλκοόλ μπέρδευε χειρότερα τις ήδη μπερδεμένες σκέψεις μου.
Ένιωθα το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μου να είναι βουτηγμένα στο gin..
Με σκεφτόσουν καθόλου άραγε και εσύ; -θεέ μου πόσο παιδιάστικο ακούστηκε αυτό !-
Παιδιάστικο και συνάμα τόσο αληθινό και αγνό.
Με αναζητούσες άραγε και εσύ; Έστω λίγο..όπως έκανα και εγώ.
Σε αναζητούσα επίμονα μέσα στο καπνό και στους ήχους.
...και το κινητό μου να μην λέει να φωτίσει.
Κάποιες στιγμές σε ένιωθα τόσο κοντά μου, τόσο δίπλα μου.
Ναι υπήρχαν και τέτοιες στιγμές με ηρεμούσαν και με καθησύχαζαν.
Έπειτα μου έφευγες βιαστικά. Νικούσαν οι άλλες σκέψεις, οι κακές.
Να ήξερες πόσο μου έχουν λείψει τα μάτια σου.
Τα μάτια σου πάνω μου. Είχες ένα αλλιώτικο τρόπο να με κοιτάς.
Μετά σε ξεχνούσα και ξεχνιόμουν.
Για λίγο μέχρι κάτι να σε θυμίσει πάλι.
Και η άτιμη η μουσική δεν βοηθούσε.
-Ακόμη ένα, είπα κλείνοντας το κινητό μου, τελευταίο είπα (απο μέσα μου).
Το ήπια βιαστικά, ήθελα τις μοναξιές μου. Χαιρέτησα.
Έφυγα.
Η ώρα περασμένη και η νύχτα κρύα.
Περπατούσα και κουβαλούσα μαζί μου αυτή την απαίσια αίσθηση του κενού.
Ένιωθα άδεια. Κενή.
Αλήθεια πως γίνεται κάτι που είναι κενό, άδειο να με βαραίνε τόσο πολύ;
Κι όμως γινόταν. Είχε μια αλλόκοτη ισχύ πάνω μου.
Έφτασα σπίτι, άνοιξα τα παράθυρα, χάραζε.
Πόσο άχαρη μου φαινόταν αυτή η ανατολή;
Είναι που συνέχιζες να μου λείπεις εσύ, τι κι αν ήρθε καινούργια μέρα.
Δεν άνοιξα το κινητό μου και κάπου βαθιά στα σκεπάσματά μου αναζητούσα την ηρεμία μου.


...Καλημέρα σου αγάπη μου, όπου κι αν σε βρίσκει η Παρασκευή που ξημέρωσε.

γλυκό γκρι

Ήταν ένα απο αυτά τα απόλυτα χειμωνιάτικα πρωϊνά.
Αυτά που τα νιώθεις πριν καν ανοίξεις το παράθυρό σου και ξέρεις τι θα αντικρίσεις ανοίγοντας τις γρίλιες. Γκρι.
Αυτά που σε κάνουν να σφίγγεις πιο πολύ την κουβέρτα και τα μάτια σου.
Ένα τέτοιο πρωϊνό διάλεξα να ξυπνήσω νωρίς, αν και λάτρης του ύπνου και του χουζουρέματος, κυρίως.
Ήθελα όμως να μπω και να περπατήσω μέσα σε αυτό το γκρι.
Είχα ανάγκη για χειμωνιάτικο αέρα στο πρόσωπό μου.
-Θα σηκωθώ νωρίς λοιπόν. Απόφαση ειλημμένη.-
Ένας γρήγορος πρώτος καφές στο σπίτι (απαραίτητα), χειμωνιάτικα αξεσουάρ και δρόμο.
Ο ουρανός βαρύς, φορτωμένος, πολύ πιθανή η υποψία της βροχής.
Δεν πήρα ομπρέλα ( εν γνώσει μου).
Η πόλη σκοτεινή, άχρηστα τα γυαλιά (αυτά τα πήρα).
Κατευθύνομαι προς κέντρο, λατρεμένο. Πάντα πολύβουο και αδιάφορο μπροστά στις διαθέσεις του καιρού.
Άνθρωποι, αυτοκίνητα, φωνές, κόρνες, μουσικές, μια γενικότερη ζάλη -με ηρεμεί-.
Περπατούσα γρήγορα, μα όχι μηχανικά.
Μικρή στάση σε παγκάκι, σε αγαπημένη οδό.
Πάντα με γοήτευε να παρατηρώ ξένα πρόσωπα.
Σφιγμένα χείλη, γελαστά μάτια, πεισμωμένα φρύδια, επιτυχημένα χαμόγελα.

Συνέχισα.

Η βροχή δεν θα αργούσε, την περίμενα και την ζητούσα.

Δεύτερη στάση, έπειτα βιβλία στα χέρια και πίσω στους μεγάλους δρόμους.
Κουδουνίσματα του τηλεφώνου μου με αποσπούν απο το ρυθμό μου. Συντονίζομαι ξανά.
Και κάπου εκεί ήρθε επιτέλους, σε ένα κατακόκκινο φανάρι με βρήκε.

Βρέξε διάολε !

Βροχή, δυνατή και σαρωτική. Σαν τον έρωτα. Παραδόθηκα στη δύναμή της, με ανατρίχιασε ως το κόκκαλο, ήμουν απροστατευτη (σαν τον έρωτα). Ήρθε και με συνεπήρε.
Τότε ήταν η στιγμή που οι παλάμες μου ζητούσαν απεγνωσμένα να αγκαλιάσουν μια πολύχρωμη, αχνιστή κούπα καφέ.
Φόρεσα την κουκούλα μου, έσφιξα τα βιβλία στο χέρι μου, πέρασα το φανάρι και ας με κοιτούσε με πολύ ύφος το κόκκινο ανθρωπάκι και με βήμα γοργό κατευθυνόμουν στο γνωστό μέρος. Χρόνια τώρα, ατελείωτες ώρες και συζητήσεις εκεί.
Τα κατάφερα, η μόνη μου έννοια τώρα ήταν τι γεύση θα είναι ο γαλλικός μου και τι θα ξεφυλλίζω παράλληλα.
Γύρω μου γνώριμες φιγούρες, κουβέντες, γέλια, χαζές χειρονομίες, μουσική και διάθεση απαλή.
Άδειασα τη κούπα μου με λαχτάρα γουλιά γουλιά, αργά και απολαυστικά.
Και η βροχή δυνάμωνε, στιγμάτιζε τα τζάμια.
Και εμείς απο μέσα να μετράμε τις ομπρέλες που παρέλαζαν.
Η ώρα κυλούσε σα τη βροχή στο πλακόστρωτο δρόμο του στενού.
Δεν ήθελα να κοπάσει. Έφυγα, ξανά στη δίνη της.
Περπατώντας ως το σπίτι; Φυσικά !

Είχα καιρό να βρέξω τόσο τα ρουχα μου, να χαλάσω τα μαλλιά και τα παπούτσια μου.
Όμως ξέρεις κάτι; Αδιαφορούσα.
Γιατί σε όλα τα παραπάνω το χέρι μου ήταν μέσα στο δικό σου.
Και αυτό εμένα μου αρκούσε.
Έκανα χαζομάρες και αγκαλιές, κρύωνα αλλά σε κρατούσα.
Με έκανες να φέρομαι ανώριμα και αυτό το λάτρευα.

Δε ξέρω πως θα ήταν το πρωϊνό μου χωρίς εσένα, αλλά είδα πως ήταν με εσένα.
Αδιαφορώ για την πνευμονία, τα παπούτσια, τα μαλλιά.
Θέλω χέρια μπλεγμένα και εξαρτημένα.
Θέλω εσένα και βροχή. Αυτό. Οπουδήποτε.

...και να δεις που αυτός ο Νοέμβρης μπορεί να είναι και γλυκός τελικά.

Με πιάνω πάλι στα περίεργα μου κι ας λένε οι φίλοι μου πως είμαι στα φυσιολογικα μου. Με καταλαβαίνω, έχω σταματήσει να με δικαιολογώ και να με ξεγελώ.
Συνεχίζω να την πατάω έχοντας επίγνωση της κατάστασης.
Πάντα με την συναίνεση του εαυτού μου.
Μα αυτή τη φορά φταις και εσύ, εσύ που με έκανες να σε πιστέψω άθελα σου μάλλον.
Και εγώ το έκανα χωρίς πολλές σκέψεις και περιττούς προβληματισμούς.

Ξέρεις μαζί σου ήμουν διαφορετική, μου θύμισες πως είναι να επιθυμείς αληθινά κάποιον, είχα ξεχάσει.

Και αφού έβαλες ξανά το "επιθυμώ" στη ζωή μου έπειτα απαίτησες να έχει επίδραση μόνο πάνω σου. Είχες ένα μοναδικό τρόπο να με κάνεις άνω-κάτω.
Να με μπερδεύεις γλυκά, να με κάνεις ευάλωτη μόνο και μόνο για να έχω ανάγκη απο την αγκαλιά σου μετά. Σπάνια σου αντιστεκόμουν, νόμιζα πως απλά σε άφηνα να με κερδίζεις και πως θα ήταν στο χέρι μου να το σταματήσω όποτε θελήσω.
Μέγα λάθος.
(Κάπως έτσι την πάτησα και με το τσιγάρο).
Είναι που κάτι σε σένα ήταν διαφορετικό, με ένα μαγικό τρόπο με έκανες να αδιαφορώ για όλα, να είμαι μαζί σου και να μην σκέφτομαι τίποτα.
Πάντα όμως για λίγο.
Το λίγο κρατάει λίγο όμως.
Κάποτε με κάλυπτε και με βόλευε και μένα, όχι πια.

Θέλω πολύ, θέλω υπερβολές ή τίποτα.

Τα χλιαρά δεν μου ταιριάζουν, προτιμώ να καώ.
Με ξέρεις καιρό τώρα ξέρεις καλά πως ποτέ δεν ήμουν ολιγαρκής.
Έχω μάθει να παίρνω χωρίς να δίνω, να διεκδικώ να κερδίζω και έπειτα να αδιαφορώ.
Σε σένα όμως θέλω να δώσω.
Ίσως φταίνε οι απότομες μεταπτώσεις μου, ίσως τα φεγγάρια, ίσως τα μάτια σου δε ξέρω.
Νιώθω όμως πως αρχίζω να νιώθω.
Φοβάμαι να το δεχτώ.
Κι εσύ με τρομοκρατείς πιο πολύ με το να τα βλέπεις όλα τόσο λογικά. Κάποια πράγματα δείχνουν πιο όμορφα όταν είναι μπερδεμένα, κινδυνεύουν να γίνουν βαρετά και προβλέψιμα αν ξεκαθαρίσουν.
Δεν είμαστε για τα συμβατικά εμείς καρδιά μου. Παραδέξου το !
Θέλω τον υπερθετικό σου βαθμό και μόνο.
Δεν σκοπεύω να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο.
Με άλλαξες, μη ζητάς τώρα να αλλάξω.
Μέχρι στιγμής παίζαμε θάρρος ή αλήθεια. Λέω να αντικαταστήσουμε το ή με ένα και.
Ας παίξουμε και λίγο με τους δικούς μου κανόνες.
Θα γίνει πιο ενδιαφέρον, πίστεψε με.
Αρκει βέβαια να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς και εσύ την αλήθεια σου.

Τολμάς;;

ρήματα μεταβατικά

ίσως θέλω να σε ψάχνω και εσύ να με βρίσκεις.
ίσως θέλω να σε κρατάω και εσύ να αφήνεσαι.
ίσως θέλω να σου υπόσχομαι και εσύ να με πιστεύεις.
ίσως θέλω να σε αγγίζω και εσύ να τρέμεις.
ίσως θέλω να σε καλώ και εσύ να απαντάς.
ίσως θέλω να σου μιλάω και εσύ να μου χαμογελάς.
ίσως θέλω να σου χαρίζω και εσύ να δέχεσαι.
ίσως θέλω να σε νευριάζω και εσύ να μουτρώνεις.
ίσως θέλω να σε προκαλώ και εσύ να τολμάς.

ίσως θέλω να σε κερδίσω πάλι και εσύ να με αφήσεις...
ίσως και να κουράστηκα να με κουράζεις.

ίσως και να θέλω να μη σε θέλω πια. ίσως και όχι.

πόση δύναμη όμως έχει ένα ίσως;
γίνεται ένα θέλω να υπερισχύσει ενός πρέπει;
αντέχει ένα νιώθω να νικήσει ένα απαγορεύεται;
                                                                     ...όταν εγώ έχω την ανάγκη ενός μπορώ.

χρονική ανοσία

Είναι κάποια πράγματα που δεν τελειώνουν δεν ραγίζουν,
παλιώνουν μόνο και γίνονται καλύτερα.
Το ξέρω απο την αρχή τους, τα νιώθω ξεχωριστά κι ας είναι νωρίς και τα φροντίζω μέσα μου (κι ας μη μου κάνουν πάντα καλό), έτσι κι αυτά δε με αποχωρίζονται.
Ζουν απο μένα για μένα.
Γενικά το έχω το θεματάκι με το να παγιώνω καταστάσεις κι ας προσπαθεί να μου τις γκρεμίσει βίαια κάποιες φορές ο χρόνος (ποτέ δε θα τα βρούμε με αυτό το τύπο). Δημιουργεί σκηνικά καινούργια άλλες φορές σταδιακά, άλλες απότομα και απλά με τοποθετεί μέσα τους. Μου αρέσουν ή όχι φυσικά και του είναι αδιάφορο ( μεγάλος αλήτης σας λέω -που λέει και μια αγαπημένη μου-).
Βέβαια το νέο σκηνικό μπορεί να είναι και όμορφο ή έστω να έχει περιθώρια βελτίωσης και εγώ να το έκρινα άδικα και βεβιασμένα μπροστά στο άγχος μιας αλλαγής.Μπορεί και όχι.
Δύσκολο πράγμα οι αλλαγές και οι προσαρμογές.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να αισθανθώ οικεία,
γιατί απλά δεν ξέρω πόσο θα μείνω εκεί κι αν είναι για πολύ;
Σίγουρα όχι για πάντα.
Το μόνιμο δεν επιβιώνει πουθενά, σε κανένα επίπεδο.
Έτσι και αυτό θα αλλάξει απροειδοποίητα, χωρίς τη θέληση μου τις περισσότερες φορές.
Δεν ξέρω τελικά αν ο χρόνος και όλα του τα παιχνίδια με μεγαλώνουν ή με ωριμάζουν
μα σίγουρα με δυναμώνουν.
Μα είναι και μερικά πράγματα -λίγα- όπως είπα
τα οποία μένουν ανέπαφα στο χρόνο και στο χώρο.
Κρατάνε μια προκλητικά αδιάφορη συμπεριφορά μπροστά στο χωροχρόνο.
Λες και έχουν αποκτήσει μια περίεργη ανοσία. Δε μπορεί να τα αγγίξει, να τα μετατρέψει, να τα φθείρει ανέγγιχτα και αγέροχα παρακολουθούν τις αλλαγες των σκηνικών, δεν τις φοβούνται. Και πάντα βρίσκουν θέση μέσα στο καινούργιο πλάνο μου. Με στοιχειώνουν γλυκά γιατί ουσιαστικά εγώ δε θέλησα ποτέ να τα αφήσω να χαθούν στη δίνη μιας αλλαγής. Και στη συνέχεια ρίζωσαν και να θέλω πια είναι πολύ δύσκολο να τα ξεριζώσω και θα ήταν σκληρό εκ μέρους μου να το κάνω τώρα. Έχω δεθεί μαζί τους. Οπότε συμβιώνουμε κι ας μην είναι πάντοτε αρμονική αυτή η συμβίωση.
Άλλωστε ποιά είμαι εγώ που θα τα βάλω με το χρόνο (αφήστε που ποτέ δε μου άρεσε να μπλέκω με αλήτες), ο τύπος είναι μεγάλος μάγκας, εδώ σου λεεί προηγείται της γενέσεως του σύμπαντος, αιώνιος, άφθαρτος κλπ κλπ. Είμαι για να μπλέκω τώρα;;
Το σίγουρο είναι πως το πιο σταθερό πράγμα είναι η αλλαγή.
Τα δικά μου αγαπημένα όμως μικρά,μεγάλα, ασήμαντα ότι κι αν είναι αυτά θα τα κρατήσω με πάθος είναι δικά μου και κανένας αλήτης δε θα μου τα πάρει !
Καταλάβατε κύριε; 

                                           Έλα να βλέπω να γνέφουμε καταφατικά το ξεροκέφαλό μας.

                                                             

εφθινοπωριάσαμεν

Τελικά δηλώνω λάτρης του φθινοπώρου και των μουντών πρωινών του.Αυτών που μυρίζουν γαλλικό έχουν τη ζεστασιά μάλλινων σκεπασμάτων και την αναμονή βροχής.
Έμαθα να αγαπώ την μελαγχολία τους.
Τις τελευταίες μέρες φθινοπώριασε για τα καλά, κατέβασα τα μανίκια μου και ανέβασα το παράθυρο του αυτοκινήτου -αφήστε που άρχισα και τα ααααψουυ-.
Μια αχόρταγη κιτρινίλα καταβροχθίζει τα χρώματα.
Είναι μια αρχή το φθινόπωρο, νιώθω σα να μηδενίζω.Θέλω να τα βάλω όλα σε μία τάξη, (συνήθως το χάνω στην πορεία), αισθήματα και συναισθήματα σε μια ύφεση.
Ασκεί μια περίεργη δύναμη πάνω μου αυτή η εποχή, μπορεί και με αλλάζει γλυκά και αθόρυβα. Με πιάνουν οι μοναξιές μου, θέλω μόνο την παρέα μιας ζεστής κούπας και ενός βιβλίου. Με κάνει να αναπολώ και να ζητάω χωρίς να διεκδικώ, να παραιτούμαι άθελα μου. Να κουράζω το κεφάλι μου με σκέψεις, χαζές πολλές φορές.
Προσπαθεί να με κάνει να παραδεχτώ επιτέλους πως βαρέθηκα την μοναξιά του φθινοπώρου αλλά εγώ επιμένω να την φιλοξενώ στον καναπέ μου και να κρατάω γεμάτη και ζεστή την καφετιέρα. Ίσως κάποιες μέρες την χάνω μα φροντίζω πάντα να την ξανασυναντώ κάπου ανάμεσα στην καφείνη και την νικοτίνη. Βαριέμαι μάλλον να την διώξω, πάντοτε ήμουν καλή οικοδέσποινα, μπορεί και να το καταλάβει μόνη της και εν συνεχεία να το καταλάβω και εγώ. Μπορεί. Μέχρι τότε θα μοιράζομαι μαζί της τα κρύα πρωινά μου.

first meeting

Τα βασικά:
Αγγελική, 22 ετών και 9 μηνών. Αυτό με βεβαιότητα.
Τον εαυτό μου δεν μπόρεσα ή δεν θέλησα να τον χαρακτηρίσω ποτέ μόνη μου, το άφηνα στους άλλους, σε άτομα που αγαπώ και εμπιστεύομαι ώστε να μπορώ μετά να αποδεχτώ τους χαρακτηρισμούς. Οπότε δε σκοπεύω να περιαυτολογήσω.
Αισθάνομαι όμως μια τυπική υποχρέωση να δώσω μερικόυς συνοπτικούς χαρακτηρισμούς, αψυχολόγητη, εγωίστρια, εμμονική κάποιες φορές, ελεγχόμενα ρομαντική, υπερβολικά ανυπόμονη και παράλληλα αναβλητική..σε ελεύθερη μετάφραση ψιλοπερίεργη. Αν σας τρόμαξα αρκετά το backspace πάνω δεξιά.

Η ιδέα:
Η ιδέα για τη δημιουργία του ιστολογίου δεν ήταν ξαφνική, η αναβλητικότητα που λέγαμε..
Επειδή λοιπόν στο κεφάλι μου έχω στριμώξει πολλά, επειδή η ζωή μου δε σταματάει να με εκπλήσσει, επειδή έχω στο ενεργητικό μου μπόλικες ιστορίες καθημερινής τρέλας να μοιραστώ, επειδή βαρέθηκα να κουράζω μόνο το σκύλο μου (ο οποίος έχει ακούσει πραγματικά πολλά και το πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα μιλήσει, δε μπορεί !) και επειδή είναι αδύνατον να είμαι μονίμως με τους φίλους μου, αποφάσισα να ξεσπάω και εδώ, χα !

Δεν ξέρω τι μπορεί να διαβάσετε στο μέλλον, απλά έχετε υπόψιν σας πως δεν θεωρούμε και το πλέον φυσιολογικό άτομο, προειδοποίησα δε φέρω καμία ευθύνη λοιπόν -ουφ-.
αυτά.
Χάρηκα.