σταθερές μεταβλητές.

Παράλογα επιμένουμε να πιστεύουμε πως το παρόν που ζούμε είναι παντοτινό, μόνιμο και ακίνητο και πως το τώρα προεκτείνεται μέχρι τα αιώνια.
Η μεγάλη ανθρώπινη μανία να εθελοτυφλούμε.
Όταν πονάμε, όταν αγωνιούμε, όταν γελάμε, όταν ερωτευόμαστε
"Αυτό, αυτό είναι και θα είναι πια η ζωή μου", λέμε απερίσκεπτα κι ούτε που την καταλαβαίνουμε τη συνεχή κίνηση της υδρογείου σφαίρας.
Ούτε που καταλαβαίνουμε πως αργά και σταθερά δουλεύονται οι μεταμορφώσεις της φύσης που εναλλάσσουν τις εποχές.
Υπάρχουν σημάδια για το καθετί.
Κι ας είναι κάποια γεγονότα που μοιάζουν αιφνίδια.
Και για τα πιο αιφνίδια κι απροσδόκητα φανερώθηκαν εκεί, κάποτε σημάδια.
Μόνο που εμείς δεν είμαστε ποτέ στο εκεί και στο κάποτε για να τα προσέξουμε.
Ο άνθρωπος βιάζεται να αρπάζεται απ'το εφήμερο.
Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει σταθερότητα, μόνο οι μεταβολές μας,
θα παραμένουν μόνιμες και αδιάλειπτες.

δι εντ.

Τέλος οι συγνώμες
τα ρολόγια που τρελαίνονται
τέλος τα δάκρυα που δεν βγάζουν πουθενά
τέλος με τους όρκους που συνέχεια λένε ψέμματα
τέλος τα τηλέφωνα που μένουν σιωπηλά
τέλος οι ανάσες που σα σύννεφα ενώνονται
τέλος τα τραγούδια στο αυτοκίνητο και οι βόλτες
τέλος τα ξενυχτισμένα Σαββατόβραδα,
βόλτα στη βροχή τις Κυριακές και σινεμά
τέλος με τις φλέβες που χτυπούν
τέλος με τα φιλιά τα συλλαβιστά.

Φινίτο.

λευτεριά στην Άννα.

Ήταν ένα από τα κορυφαία κινηματογραφικά γεγονότα του 2012, αγνοήθηκε όμως επιδεικτικά από τις υποψηφιότητες στις μεγάλες κατηγορίες των βραβείων. Βραβεία που θα έπρεπε να μοιραστούν οι Βρετανοί καλλιτέχνες, που κατέβασαν τη διασημότερη κυρία της ρωσικής λογοτεχνίας απο τη βαριά κορνίζα της ταινίας εποχής. Με τη σειρά: ο σεναριογράφος Τομ Στόπαρντ (ένας απο τους κορυφαίους και όχι μόνο του βρετανικού θεάτρου), ο σκηνοθέτης Τζο Ράιτ, οι ηθοποιοί Κίρα Νάιτλι και Τζουντ Λο.
Το μυθιστόρημα του Λέοντος Τολστόι μετατράπηκε σε μοντέρνο σινεμά χωρίς να χαθεί ούτε γραμμάριο από το βάρος του πρωτότυπου έργου. Η σημερινή Άννα Καρένινα παρά την ανορθόδοξη δομή της, είναι συναρπαστική οπτική εμπειρία. Μια αναγεννημένη Άννα Καρένινα σε ένα πρωτότυπο κινηματογραφικό σύμπαν. Θυμίζει θέατρο, όμως δεν είναι. Θυμίζει μπαλέτο, δεν είναι ούτε αυτό. Θυμίζει επίσης λυρικό δράμα. Τελικά, φτιάχτηκε από θραύσματα πολλών πραγμάτων, που μετουσιώθηκαν σε μεγάλη κινηματογραφική τέχνη. Σε αυτό το σινεμά λοιπόν η ακαδημία γύρισε τη πλάτη ! Σαν οκνηρός γραφειοκράτης διέκρινε στην Άννα Καρένινα μόνο τεχνικά επιτεύγματα, φωτογραφία, μουσική, κουστούμια. Ντροπή.

(γιατί έτσι μου ήρθε, γιατί το βλέπω τρίτη φορά και γιατί παίρνω βαριά χάπια λόγω αλλεργίας, την κατανόηση σας)