Υπάρχουν άτομα που κρατιούνται μαζί ακριβώς επειδή τσακώνονται.
Ακριβώς επειδή τρελαίνει ο ένας τον άλλον με μια τρέλα πολύτιμη, μοναδική να τους ισορροπεί τις σκοτεινές σχέσεις με τον εαυτό τους. Ο ένας δικαιολογεί και καλύπτει στον άλλον έναν αβάσταχτο δικό του ψυχισμό. Κανένας δεν εντοπίζει εύκολα απο πόσο βαθειά τρέφεται μια τόσο υποσεινήδητη σχέση. -Και λιγότερο και απο τον κανένα, αυτοί οι ίδιοι.-
Από ευπρέπεια νιώθουν την υποχρέωση να λήξουν τις σχέσεις μεταξύ τους, να τηλεφωνούν και να εκθέτουν με πύρινους αφορισμούς το λογικό περίγραμμα του σεναρίου τους, όμως η σκοτεινή τους πλευρά δεν καταλαβαίνει απο ευπρέπειες.
Ο ανήλικος εαυτός τους είναι αδίστακτος.
Εξάλλου ελάχιστοι είμαστε ξεκάθαρα και εντελώς τρελοί.
Και μοιάζει ακόμα πιο δυσβάσταχτο το ότι δεν είμαστε ούτε αμιγώς άρρωστοι, ούτε αμιγώς υγιείς. Ο ρόλος του θεράποντα και ο ρόλος του ασθενούς ταυτόχρονα πάνω στο ίδιο πρόσωπο δεν είναι κ η πιο εύκολη υπόθεση. Φτάνουμε στη θέση να νιώθουμε τύψεις απέναντι στη λογική μας εικόνα. Πέρα ως πέρα ασυνείδητοι, ξεπεσμένοι, έρμαια μιας παράξενης αδυναμίας. Πως κατανοούμε το σωστό, πως γνωρίζουμε πως προσπαθήσαμε ;
Πως είναι ο άλλος που μας κρατά αιχμάλωτους, όταν ο μόνος ικανός δεσμοφύλακας είναι ο εαυτός μας. Γιατί είναι ένας εαυτός που καθόλου δεν του έχουμε εμπιστοσύνη. Μπορεί να μας παίζει, να μας κοροιδεύει, να τρέμουμε να απομείνουμε σε ένα σπίτι μόνοι μαζί του. Η φαντασία όμως είναι πολύ ευρηματική στη λαχτάρα της να νιώσει πως είναι πραγματικότητα, να ξεγελάσει με μαγικά κόλπα τον ετοιμόρροπο εαυτό της..
