περί νοσταλγίας.

Έφυγες,
ζούσα μέσα στην απουσία σου
και η απουσία σου ήταν αστραφτερή παρουσία στη ζωή μου.
Όλα τα κατέλυε κι όλα τ' αναγεννούσε απ'την αρχή σε χρωματισμούς και φωτοσκιάσεις.
Φωτοσκιάσεις νοσταλγίας.
Σε νοσταλγούσα.
Η νοσταλγία δίνει στη ζωή ουσία και ανάταση.
Αθωώνει τις ψυχές κι ευαισθητοποιεί το δέρμα.
Σε μαλακώνει, σε κάνει καλό κι ονειροπόλο.
Τα πράγματα γύρω σου από απρόσωπα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε σύμβολα , οιωνούς και υπαινιγμούς.
Αυτό μετάγγιζε στην καθημερινότητα μου ποίηση και συγκίνηση.
Όλα παίρνανε θέση και συγκλείνανε στο μέγα ερώτημα : πότε θα ξανάρθεις ;;
Νοσταλγώντας σε γινόμουν όμορφη.
Αν οι άνθρωποι γνώριζαν τη σημασία  που μπορεί να έχει η απουσία τους θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις.
Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες περιπέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους.
Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο.
Όταν νιώσεις την απουσία μπορείς να μετρήσεις και να γνωρίσεις τις διαστάσεις σου, το κουράγιο σου, τις δυνατότητές σου, τις αποστάσεις που μπορεί να διανύει η ματιά σου και η φαντασία σου.
Αν είναι αλήθεια ότι αγαπάμε ό,τι μας λείπει
εγώ από την ώρα που μου έλειψες
σε λάτρεψα.