Δεν ξέρω και ποτέ δε θα ήθελα να μάθω γιατί είμαι "έτσι".
Μικρή εγώ,δεν ήθελα να με στείλουν στο μπαλέτο και να πιάνω κότσο τα μαλλιά μου
Από μικρή εγώ είχα την τρικυμιά μέσα μου,και πολλά πυροτεχνήματα που ανέβαιναν από το στομάχι μου στην καρδιά μου και από εκεί στο λαιμό μου και βγαίναν από μέσα μου,σε μορφή φωνής ,ίσως και τραγουδιού κι ας μη τραγουδάω όμορφα. Πάντα μου άρεσε να γράφω ,να γράφω παντού και για τα πάντα και μετά τα έκρυβα,όπως πειρατές κρύβουν το θησαυρό τους,αλλά σίγουρη δεν είμαι και δεν ήμουν αν ήταν θησαυρός.
Εγώ έχω την φασαρία μια μεγάλης πόλης μέσα μου,με όλη την κίνησή της και την πολυκοσμία που δεν ηρεμεί ποτέ ούτε το βράδυ.
Ζω σε πολύχρωμο σπίτι,γιατί πολύχρωμος είναι ο κόσμος μου αυτός που έφτιαξα για μένα και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ τον σκέφτομαι και τον επισκέπτομαι.Ίσως να νομίζω πώς είμαι περίεργη και κατά βάθος να είμαι ψωνισμένη απλά,αλλά ποτέ δε θα καταλάβω γιατί το περίεργο και το διαφορετικό τρομάζει τους ανθρώπους.
Μου αρέσει να λερώνω τα χέρια μου με χρώματα και πάντα στην αμμουδιά ,όσο κι αν σιχαίνομαι την άμμο,να φτιάχνω κάτι-από μια ζωγραφιά ως κι ένα μικρό κάστρο,η φαντασία δεν έχει ηλικία.Και εκεί στην θάλασσα θέλω να κολυμπάω μόνη μου σε νερά που δεν έχουν τέλος ,να είναι ήσυχα και να ακούγεται μόνο το νερό που με τα χέρια μου και τα πόδια μου το ταράζω,ίσως καμιά φορά να ξαπλώνω ανάσκελα και να τραγουδάω-εκεί που κανένας δε με ακούει και κανέναν δεν ενοχλώ.
Και σαν "περίεργη" τολμώ να δώσω "συμβουλές",που θα'πρέπε να ακολουθώ κι εγώ....
Να αγαπάς και να προσέχεις τους "δίπλα" σου γιατί αν η ζωή είναι μικρή,ας μη την ζήσεις με μίσος.
Να περπατάς από τους δρόμους που σου αρέσουν και όχι σε αυτούς που αρέσουν σε άλλους,γιατί έτσι θα περπατάς αργά και δε θα φτάσεις ποτέ εκεί που θες.
Να τραγουδάς ακόμα κι αν έχεις άσχημη φωνή,και μες στο μπάνιο και στην κουζίνα και στο πλοίο που θα βγεις στο κατάστρωμα γιατί χωρίς μουσική είναι σα να σου κόβουν την αναπνοή.
Πότε δεν ξέρεις πόσο τα λόγια σου θα πληγώσουν κάποιον,περισσότερο από τις πράξεις σου,και έχεις νιώσει πληγωμένος ,ξέρεις πόσο δύσκολο είναι...
Και να χαμογελάς ,να χαμογελάς πολύ ,ακόμα κι αν δεν έχεις το κουράγιο να χαμογελάς,να βάζεις τα δάχτυλα σου στα χείλια σου και να φτιάχνεις ένα χαμόγελο για σένα,και μετά να το κάνεις και στα άτομα που νοιάζεσαι,είναι το καλύτερο δώρο-αυτό το αληθινό γέλιο μέσα από την καρδιά.
Και να χορεύεις πολύ ,ακόμα κι αν ο χορός σου φαίνεται τρελός για να βγάζεις την ένταση από μέσα σου και να πιάνεις και τους άλλους να χορεύουν μαζί σου,να έρθετε πιο κοντά...
Και να μην κατακρίνεις,όχι επειδή φοβάσαι ότι θα κατακριθείς ,αυτό είναι το τελευταίο που θα'πρέπε να σε νοιάζει,αλλά γιατί δε σου ταιριάζει.
