λευτεριά στην Άννα.

Ήταν ένα από τα κορυφαία κινηματογραφικά γεγονότα του 2012, αγνοήθηκε όμως επιδεικτικά από τις υποψηφιότητες στις μεγάλες κατηγορίες των βραβείων. Βραβεία που θα έπρεπε να μοιραστούν οι Βρετανοί καλλιτέχνες, που κατέβασαν τη διασημότερη κυρία της ρωσικής λογοτεχνίας απο τη βαριά κορνίζα της ταινίας εποχής. Με τη σειρά: ο σεναριογράφος Τομ Στόπαρντ (ένας απο τους κορυφαίους και όχι μόνο του βρετανικού θεάτρου), ο σκηνοθέτης Τζο Ράιτ, οι ηθοποιοί Κίρα Νάιτλι και Τζουντ Λο.
Το μυθιστόρημα του Λέοντος Τολστόι μετατράπηκε σε μοντέρνο σινεμά χωρίς να χαθεί ούτε γραμμάριο από το βάρος του πρωτότυπου έργου. Η σημερινή Άννα Καρένινα παρά την ανορθόδοξη δομή της, είναι συναρπαστική οπτική εμπειρία. Μια αναγεννημένη Άννα Καρένινα σε ένα πρωτότυπο κινηματογραφικό σύμπαν. Θυμίζει θέατρο, όμως δεν είναι. Θυμίζει μπαλέτο, δεν είναι ούτε αυτό. Θυμίζει επίσης λυρικό δράμα. Τελικά, φτιάχτηκε από θραύσματα πολλών πραγμάτων, που μετουσιώθηκαν σε μεγάλη κινηματογραφική τέχνη. Σε αυτό το σινεμά λοιπόν η ακαδημία γύρισε τη πλάτη ! Σαν οκνηρός γραφειοκράτης διέκρινε στην Άννα Καρένινα μόνο τεχνικά επιτεύγματα, φωτογραφία, μουσική, κουστούμια. Ντροπή.

(γιατί έτσι μου ήρθε, γιατί το βλέπω τρίτη φορά και γιατί παίρνω βαριά χάπια λόγω αλλεργίας, την κατανόηση σας)