εφθινοπωριάσαμεν

Τελικά δηλώνω λάτρης του φθινοπώρου και των μουντών πρωινών του.Αυτών που μυρίζουν γαλλικό έχουν τη ζεστασιά μάλλινων σκεπασμάτων και την αναμονή βροχής.
Έμαθα να αγαπώ την μελαγχολία τους.
Τις τελευταίες μέρες φθινοπώριασε για τα καλά, κατέβασα τα μανίκια μου και ανέβασα το παράθυρο του αυτοκινήτου -αφήστε που άρχισα και τα ααααψουυ-.
Μια αχόρταγη κιτρινίλα καταβροχθίζει τα χρώματα.
Είναι μια αρχή το φθινόπωρο, νιώθω σα να μηδενίζω.Θέλω να τα βάλω όλα σε μία τάξη, (συνήθως το χάνω στην πορεία), αισθήματα και συναισθήματα σε μια ύφεση.
Ασκεί μια περίεργη δύναμη πάνω μου αυτή η εποχή, μπορεί και με αλλάζει γλυκά και αθόρυβα. Με πιάνουν οι μοναξιές μου, θέλω μόνο την παρέα μιας ζεστής κούπας και ενός βιβλίου. Με κάνει να αναπολώ και να ζητάω χωρίς να διεκδικώ, να παραιτούμαι άθελα μου. Να κουράζω το κεφάλι μου με σκέψεις, χαζές πολλές φορές.
Προσπαθεί να με κάνει να παραδεχτώ επιτέλους πως βαρέθηκα την μοναξιά του φθινοπώρου αλλά εγώ επιμένω να την φιλοξενώ στον καναπέ μου και να κρατάω γεμάτη και ζεστή την καφετιέρα. Ίσως κάποιες μέρες την χάνω μα φροντίζω πάντα να την ξανασυναντώ κάπου ανάμεσα στην καφείνη και την νικοτίνη. Βαριέμαι μάλλον να την διώξω, πάντοτε ήμουν καλή οικοδέσποινα, μπορεί και να το καταλάβει μόνη της και εν συνεχεία να το καταλάβω και εγώ. Μπορεί. Μέχρι τότε θα μοιράζομαι μαζί της τα κρύα πρωινά μου.