παιδική. χαρά ;

Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως.. Και αυτό είναι αν το σκεφτείς, ένα παιχνίδι. Βάζουμε τον εαυτό μας μέσα σε μια παιδική χαρά και δεν αργούμε να αφεθούμε στη μαγεία των φανταχτερών και δελεαστικών παιχνιδιών που θαμπώνουν τα μάτια και το νου μας. Και οι πρώτες φορές είναι ανώριμες, παιδιάστικες, χαζές, τρέχουμε, πηδάμε απο ψηλά σαν να μην υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστούμε. Μέχρι που χτυπάς αλλά ακόμα και αυτό σου μοιάζει διασκεδαστικό όντας πρωτόγνωρο. Και οι φορές που χτυπάς γίνονται όλο και περισσότερες αλλά εσύ έχεις αναπτύξει μια περίεργη αντοχή στον συγκεκριμένο πόνο, σηκώνεσαι και συνεχίζεις και ας έχουν αλλάξει οι συμπαίκτες σου. Τα σημάδια όμως μαρτυρούν τη φθορά σου και ας τα αγνοέις. Συνηδειτοποιείς σιγά σιγά, γίνεσαι πιο προσεκτικός, προστατεύεσαι, παίζεις με μέτρο, ορίζεις τις άμυνες σου και διαλέγεις με σύνεση τους συμπάικτες σου, οι οποίοι φροντίζεις να είναι πιο αδύναμοι απο σένα, να μη μπορούν να σε κερδίσουν και να σε πληγώσουν. Δε ρισκάρεις όπως στην αρχή. Γίνεσαι επιφυλακτικός και καχύποπτος. Έτσι περνάς αρκετό καιρό, βολέμένος σε ένα ασφαλές παιχνίδι, φορώντας τις επιγονατίδες σου, αλλά έλα αυτό που δε σε καλύπτει. Και σε αυτό το σημείο αρχίζεις να πληγώνεις τους εκάστοτε συμπαίκτες σου στη δίνη του δικού σου παιχνιδιού. Δε σκέφτεσαι οτι και εκείνοι τραυματίζονται και ματώνουν εξαιτίας σου. Δε σε νοιάζει, τα πέρασες και εσύ. Και ενώ τα σημάδια σου αρχίζουν να φεύγουν έρχεται κάποιος που θέλει να παίξει μαζί σου αλλά χωρίς κανόνες, χωρίς όρια, χωρίς επιγονατίδες. Σε αρπάζει και σε σέρνει στο παιχνίδι του που είναι τόσο καλοστημένο που δεν καταλαβαίνεις οτι απο την αρχή έχεις τους δικούς του καινούργιους κανόνες, τους οποίους δέχεσαι παθητικά. Βρίσκεσαι ξαφνικά απο την ασφάλεια σου σε μια δίνη ανεξέλεγκτη. Σε τρέχει, σε εξαντλεί, σε παιδεύει μα πάνω απο όλα σε κάνει να γελάς. Αυτό και μόνο σου αρκεί για να ξεχάσεις και να αναθεωρήσεις τις θεωρίες σου περί ασφάλειας. Ξεκινάς ένα παιχνίδι τρελό και συνάμα επικίνδυνο, δεν έχεις επίγνωση όμως νιώθεις άτρωτος. Και χτυπάς αλλά το μόνο που σε απασχολεί είναι να μη χτυπήσεις το συμπαίκτη σου. Σηκώνεσαι όσες φορές και να πέσεις μόνο και μόνο για να μην τον απογοητεύσεις, γιατί δε θες να σταματήσει αυτό το παιχνίδι. Οι τραυματισμοι σου φαντάζουν ασήμαντοι. Δεν υπάρχει παρελθόν ούτε μέλλον μόνο παρόν. Έτσι περνούν οι μέρες σας. Χάνεις και χάνεσαι και το ξέρεις. Και δεν είναι που σου αρέσει να χάνεις μα είναι που θες να παίζεις λάθος γιατί πεθαίνεις να τον βλέπεις να νικάει. Μέχρι που..μπαμ. και τρως τα μούτρα σου. Ξαφνικά και άσχημα. Θες να συνεχίσεις αλλά πονάς. Οι παλιές πληγές ξανανοίγουν με μια καινούργια πτώση. Και απλά μέχρι να σκουπίσεις τα αίματα σου είσαι μόνος. Χωρίς επιλογές. Δε γελάς, ούτε παίζεις, ματώνεις μόνο. Ξέρεις πως θα κάνεις καιρό να ξαναβγείς στο παιχνίδι. Σε πνίγει αυτό που έζησες, τόσο έντονα και απόλυτα στον υπέρμετρο βαθμό του. Μα δε θες να μετανιώσεις, ούτε να ξεχάσεις, τα σημάδια σου άλλωστε δε θα σε αφήσουν. Ξεμένεις εκεί με τα γόνατα και τη καρδιά σου τσακισμένη. ..και ξέρεις είναι απο αυτά τα παιχνίδια που η ετικέτα δεν σε προειδοποιεί απο ποιά ηλικία και μετά δεν είναι επικίνδυνα για χρήση..