Ζούμε μια ζωή σχεδιασμένη απο τις κρίσεις των άλλων.
Το τι πιστεύουν οι άλλοι, το τι ξέρουν για μας, το τι περιμένουν απο μας, είναι τα ξυλοπόδαρα που πρόθυμα σκαρφαλώνουμε πάνω τους και μετά τρεκλίζουμε περπατώντας. Προσπαθώ με κόπο να ξεκρίνω την δικιά μου, ολοκάθαρη σκέψη και επιθυμία και να την ελευθερώσω.
Αν δεν συμπίπτει με τις δικές τους τρομάζω. Με κυριεύουν αμφιβολίες και ενοχές.
Ψάχνω για στηρίγματα κι όταν δεν τα βρω με ανακούφιση την καταπνίγω και επιστρέφω να προφυλαχτώ μέσα σ' όσα οι δικοί μου άνθρωποι λένε.
Είμαστε μια μάζα συμπαγής κοινωνικής ηρεμίας που ζει τη ζωή της κάτω απο την ευλογία της γενικής αναγνώρισης. Θα ήθελα να ήμουν σίγουρη πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, πως τίποτα δεν μπορώ να αλλάξω. Στο όνομα τις σιγουριάς πόσες θυσίες και αβαρίες δε γίνονται. Καμία σκέψη, καμία υποψία, καμία ιδέα να μη χωρά μέσα απ' αυτούς τους δίχως παράθυρα τοίχους.
Αυτή η δυνατότητα επιλογής μιας ζωής άλλης, με τυραννά. Αυτό το μαρτύριο μιας ελευθερίας που εισέβαλε μέσα μου σαν κατάρα και ευλογία μαζί. Μισώ τις αναστολές, τις καλοσύνες, τις τύψεις, τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις που με κρατούν δέσμια. Αιώνων πόλεμοι, αιματοχυσίες, γαλλικές επαναστάσεις, εθνεγερσίες, συνωμοσίες, απεργίες, δολιοφθορές για μια γενική ελευθερία πάντα.
Όλα μου φαίνονται εύκολα, όλα, μπροστά σ' αυτό το αβάσταχτο κάτεργο της ψυχής μας.
Ο κατήγορος οφθαλμός εντός μου που με ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των ταξιδιών μου, άυπνος σαρκαστής να με ελέγχει, να με ειρωνεύεται, να με περιφρονεί.
Και εγώ που πια το πήρα απόφαση πως πια δεν γίνεται να του ξεφύγω, άλλο να μην κάνω απο το να προσπαθώ να πείσω, να εξηγήσω, να απολογηθώ σ' ένα μαρτυρικό ισόβιο μονόλογο, ισόβιος οφειλέτης πνιγμένος σε τόκους που πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά.
Έλα όμως που η αντοχή μου έχει απάνθρωπα όρια..
Το τι πιστεύουν οι άλλοι, το τι ξέρουν για μας, το τι περιμένουν απο μας, είναι τα ξυλοπόδαρα που πρόθυμα σκαρφαλώνουμε πάνω τους και μετά τρεκλίζουμε περπατώντας. Προσπαθώ με κόπο να ξεκρίνω την δικιά μου, ολοκάθαρη σκέψη και επιθυμία και να την ελευθερώσω.
Αν δεν συμπίπτει με τις δικές τους τρομάζω. Με κυριεύουν αμφιβολίες και ενοχές.
Ψάχνω για στηρίγματα κι όταν δεν τα βρω με ανακούφιση την καταπνίγω και επιστρέφω να προφυλαχτώ μέσα σ' όσα οι δικοί μου άνθρωποι λένε.
Είμαστε μια μάζα συμπαγής κοινωνικής ηρεμίας που ζει τη ζωή της κάτω απο την ευλογία της γενικής αναγνώρισης. Θα ήθελα να ήμουν σίγουρη πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, πως τίποτα δεν μπορώ να αλλάξω. Στο όνομα τις σιγουριάς πόσες θυσίες και αβαρίες δε γίνονται. Καμία σκέψη, καμία υποψία, καμία ιδέα να μη χωρά μέσα απ' αυτούς τους δίχως παράθυρα τοίχους.
Αυτή η δυνατότητα επιλογής μιας ζωής άλλης, με τυραννά. Αυτό το μαρτύριο μιας ελευθερίας που εισέβαλε μέσα μου σαν κατάρα και ευλογία μαζί. Μισώ τις αναστολές, τις καλοσύνες, τις τύψεις, τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις που με κρατούν δέσμια. Αιώνων πόλεμοι, αιματοχυσίες, γαλλικές επαναστάσεις, εθνεγερσίες, συνωμοσίες, απεργίες, δολιοφθορές για μια γενική ελευθερία πάντα.
Όλα μου φαίνονται εύκολα, όλα, μπροστά σ' αυτό το αβάσταχτο κάτεργο της ψυχής μας.
Ο κατήγορος οφθαλμός εντός μου που με ακολουθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των ταξιδιών μου, άυπνος σαρκαστής να με ελέγχει, να με ειρωνεύεται, να με περιφρονεί.
Και εγώ που πια το πήρα απόφαση πως πια δεν γίνεται να του ξεφύγω, άλλο να μην κάνω απο το να προσπαθώ να πείσω, να εξηγήσω, να απολογηθώ σ' ένα μαρτυρικό ισόβιο μονόλογο, ισόβιος οφειλέτης πνιγμένος σε τόκους που πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά.
Έλα όμως που η αντοχή μου έχει απάνθρωπα όρια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου