συνήθως.

Το 'χω παρατηρήσει τελικά μετά από περιόδους υπερέκθεσης και υπερκοινωνικοποίησής μου αναζητώ επίμονα τις μοναξιές μου.
Είναι εκείνες οι φορές που βάζω μερικά χιλιόμετρα μεταξύ εμού, των ανθρώπων που αγαπώ, του κινητού μου, της κοινωνικής μου ζωής  -γενικότερα-.  Είναι εκείνες οι φορές που το μόνο που θέλω είναι ένας παχύς ίσκιος από ένα δέντρο σε ένα καλοκαιρινό κήπο, ένα βιβλίο και την ησυχία μου.
Οι φορές εκείνες που θέλω για συντροφιά τον καφέ μου.
Εκείνες οι φορές που τα μάτια μου γεμίζουν εικόνες και η ψυχή μου ηρεμία.
Εικόνες και μυρωδιές λουλουδιών (παρότι αλλεργική).
Δε θέλω ήχους, μουσικές, συζητήσεις και συμβουλές, μόνο να με ακούω μέσα από τις σκέψεις μου. Να προσπαθώ να με βρω εκεί.
Τελευταία ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου που νόμιζα πως δεν είχα, να φταίει που μεγαλώνω ;  πιθανό. Δε με νοιάζει.
Μου αρέσει αυτή η εκδοχή μου και αυτό μου αρκεί.
Αλήθεια πόσο όμορφη μπορεί να είναι η μοναξιά όταν είναι συνειδητή.
Μόνο τότε όμως, αλλιώς μπορεί να γίνει το πιο σκληρό και επίμονο πράγμα.
Γι αυτό πάντα ήμουν προσεκτική στις σχέσεις μου μαζί της.
Πάντα ευγενική και  γλυκά απόμακρη, σα μια μακρινή ξαδέρφη την νιώθω.
Που πάντα θα αγαπώ, θα μου λείπει ενίοτε, θα μας ενώνει θέλοντας και μη μια σχέση αλλά ποτέ δεν υπήρξε και η αγαπημένη μου φιγούρα. Συνήθως ενοχλητική και διακριτικά επικριτική. Μια σχέση αναγκαίου “κακού”.
Κι ύστερα έρχεται το βράδυ..
Το να μην κοιμάσαι τη νύχτα σημαίνει να παραδέχεσαι κάθε λεπτό ότι δεν είσαι καλά, γι αυτό συνήθως περιμένω με ανυπομονησία να ξημερώσει, αφού το πρωί έχω το δικαίωμα να μη κοιμάμαι.
Εκείνες οι νύχτες μοναξιές λοιπόν, που λέει και το άσμα, εκεί θέλει ιδιαίτερο χειρισμό, εκεί εύκολα μπορεί να σε τουμπάρει.  Προσκάλεσε την  από μόνος σου να σε συντροφεύσει ένα ζεστό βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι.
Αν έρθει απρόσκλητη έχει τάσεις να γίνεται ενοχλητική και μίζερη, σου παίρνει τον αέρα. Μπορεί να σε κατακλύσει με παράξενες, κουραστικές και ίσως άχρηστες σκέψεις. Αν όμως την πάρεις με το καλό μπορεί να γίνει η πιο δημιουργική συντροφιά.
Είναι εκείνα τα βράδια που όλα σιγοτραγουδούν, που τα αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά. Εκείνα τα βράδια που μπορείς να διακρίνεις τι χρώμα έχουν τα μάτια της μοναξιάς, ακριβώς το ίδιο με τις στάχτες από τα όνειρα.