παραλήπτης αγνοείται.

Μπορεί να γράψει κάποιος ένα γράμμα χωρίς την ελάχιστη υπόνοια πως κάποτε θα διαβαστεί απο τον παραλήπτη του ; 
Γίνεται ακόμα και να σκέφτεσαι δίχως την παραμικρή πιθανότητα οτι κάποιος παρακολουθεί τη σκέψη σου ; 
Τότε γιατί τόσοι προσωπικοί διαπληκτισμοί;
Πόσο εντελώς μονάχος μπορεί να κουβεντιάζει ένας άνθρωπος ;
Μπορεί να υπάρξει κανείς χωρίς τη μεσολάβηση ενός άλλου, ενός βλέμματος, ενός θηρίου ή ενός Θεού ;
Γίνεται να επιβιώσεις δίχως καμία αντανάκλαση ;
Άρχισα να γράφω ένα γράμμα εδώ και καιρό. Το συνηθίζω κάθε φορά που αισθάνομαι πολυ λυπημένη, πολύ αδύναμη, με αμφιβολίες για τη σιωπή σου, για την απουσία σου, για την απόσταση ανάμεσά μας.
Ίσως για να δώσω ένα σχήμα σε αυτή την απόσταση.
Για να δώσω ένα νόημα στη ματαιότητα, όταν αυτή με απειλούσε.
Ένα γράμμα για να πιστέψω ξανά.
Ο εχθρός της πίστης δεν είναι η απιστία, είναι κάτι ακόμα σκληρότερο, οι αμφιβολίες.
Κι όταν αμφέβαλλα, καθόμουν κ σου έγραφα, μονο και μόνο για να θυμηθώ τα επιχειρήματα της πίστης μου, ξανά.