έξω.

Περπατάς στην πόλη. Στους μεγάλους δρόμους, στα στενά. Η φασαρία σου παίρνει το κεφάλι. Φοράς ακουστικά και ξεκινάς. Παρατηρείς, σκέφτεσαι, αντιδράς. Ζεις το δικό σου βίντεο κλιπ. Πέμπτη πρωί, γύρω στις 11. Έχοντας τελειώσει τις βασανιστικές επισκέψεις σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες, εξαντλώντας την υπομονή μου σε ουρές και αδειάζοντας το πορτοφόλι σε λογαριασμούς, νιώθω ήδη πτώμα. Βάζω τη αγαπημένη μου συχνότητα, καφέ σε πλαστικό και ξεχύνομαι στους δρόμους. Απο τη στιγμή που θα βγω στο δρόμο όλα σταματούν. Δεν υπάρχει χώρος, χρόνος, μόνο αφετηρία και τερματισμός. Βυθίζομαι στις σκέψεις μου και δεν αντιλαμβάνομαι καν οτι άρχισε να ψιλοβρέχει. Κόσμος περπατάει δίπλα μου, στην ίδια κατεύθυνση αλλά και αντίθετα. Πολλές φορές με αγγίζει, με σκουντά, με προσπερνά. Όλοι κομπάρσοι στο βιντεο κλιπ μου, εξυπηρετούν τη δική μου φαντασίωση. Πολλά σενάρια παίζουν στο μυαλό μου κάθε φορά. Σε κάποια έχω αναμειχθεί με το πλήθος γιατί με κυνηγάει η αντικατασκοπεία, σε άλλα είμαι απλά ο Richard Ashcroft των Verve που περπατά χωρίς να δίνει φράγκο για το ποιός περνά δίπλα του. Εξαρτάται πάντα και απο το τραγούδι που έχεις στα αυτιά σου. Μέχρι που -ε ναι σιγά που δε θα συνέβαινε- κάποιος θα φρενάρει απότομα μπροστά μου και θα με εκνευρίσει. Να πάρει οργή ρε φίλε. Αποσυντονίζομαι και ξυπνάω. Μου το χάλασε και τώρα άντε να το βρω. Επιστροφή στη πραγματικότητα και προσγείωση στη λογική. Αντιλαμβάνομαι οτι η ψιλή βροχή άρχισε να γίνεται έντονη. Τρέχουν όλοι απο δω και απο κει και δεν λογαριάζουν ποιόν σπρώχνουν. Σιγά βρε άνθρωπε δε θα λιώσεις κιόλας. Αλλά άντε αυτό να το καταλάβω, βιάζεται ο άλλος μη βραχεί, δε γουστάρει ρε παιδί μου. Αλλά το άλλο ; Το άλλο το καταπληκτικό ; Αυτό που όλες οι μανταμίτσες περπατούν με την ομπρέλα στο χέρι αλλά.. κάτω απο το υπόστεγο. Σιγά κυρά μου, που να πάω εγώ που δεν προνόησα και δεν έχω ομπρελίτσα ;
Πέντε λεπτά κρτάει η βροχή, πέντε λεπτά και ο πανικός. Παίρνω δεύτερο καφέ, κάθομαι σε μια γωνία απο ένα παγκάκι που έχει στεγνώσει ήδη. Βάζω πάλι τα ακουστικά μου κοιτώ γύρω μου. Τον κουλουρτζή στη γωνία που βγάζει το νάυλον και σπρώχνει το καρότσι, μια παρέα παππούδες που καπνίζουν και μιλούν μεγαλόφωνα, κάτι αλάνια που τσαλαβουτούν σε μια λακούβα (απο τις πολλές) με νερό και ένα ζευγάρι εικοσάρηδων που κάθονται μούσκεμα απο την κορφή ως τα νύχια, ακίνητοι, χαμογελώντας και λέγοντας γλυκόλογα -πιθανόν- ο ένας στον άλλο.
Εντάξει εδώ είμαστε, το βρήκα φίλε μου. Τέλειο κλιπ και ας έχω ρόλο κομπάρσου. Δε βαριέσαι, μεσημέριασε άλλωστε..