πορεία προς το χειμώνα.

Γυρνώ στο σπίτι με τα πόδια.
Ο χειμωνιάτικος αέρας που τσούζει το πρόσωπο με ευχαριστεί.
Περπατάω στο πρώτο παράλληλο δρόμο του δικού μου. Στα πεζοδρόμια τα δέντρα του χειμώνα πυκνά, ξεμαλλιασμένα, ασουλούπωτα χτυπιούνται και γεμίζουν την άσφαλτο φύλλα ξερά.
Ο φετινός χειμώνας δείχνει αργόσυρτος.
Ο χειμώνας είναι το σπίτι μου. Κινούμαι μέσα του άνετα. Με συγκεντρώνει, με ηρεμεί.
Το καλοκαίρι με φέρνει σε μια αόριστη δύσκολη θέση.
Χαρούμενο, αναστατωμένο, με έξαρση, μου ξεφεύγει.
Αδυνατώ να το παρακολουθήσω κι αυτό με αφήνει πίσω. Εκείνος ο τρελός ήλιος, ο ολοφάνερος, η μεσημεριάτικη έκρηξη, η κραυγαλέα νύχτα του φεγγαριού, μ'απομονώνουν απ'την αστραφτερή στροφή τους και με αφήνουν παράταιρα.
Μες στο κέλυφος του χειμώνα βολεύομαι, βυθίζομαι, μαζεύω γύρω μου τα πράγματα μου και εφησυχάζω.
Ο φετινός χειμώνας δείχνει αργόσυρτος.
Κ εγω περπατώ στον πρώτο παράλληλο,
Δεν κρατώ τσάντα, χώνω τα χέρια μου βαθιά στις τσέπες μου και περπατώ,
ακόυω ρυθμικά το βήμα μου.
Δε θέλω να σκέφτομαι, να ψηλαφίζω, ν'αναρωτιέμαι τι, πως, γιατι.
Με κουράζουν οι σκέψεις μου τελευταία.
Φράζω τα αυτιά μου σε όλους τους ψιθύρους του νου μου και περπατώ.
Περπατώ ηδονικά και πονώ πρωτόγνωρα με όσα ανεξήγητα μου συμβαίνουν.
Είναι ένα παιχνίδι του εαυτού μου αυτό.
Μια φάρσα της ευαισθησίας μου που σε δυό μέρες θα μου περάσει.
Δεν είναι ανάγκη να μαστιγώνομαι με το παραμικρό με τύψεις.
Μερικές ενοχές θα ήταν αρκετές.
Ένα μικρό παιχνίδισμα συναισθημάτων διασκεδαστικό αν το σκεφτείς.
Σηκώνω τους ώμους, ανασαίνω βαθιά και συνεχίζω να περπατώ,
στον πρώτο παράλληλο..