..σκέφτομαι και γράφω.

10.5.15

Κρίση πανικού.

Γρήγορα αυτοκίνητα, γρήγορα φαγητά, γρήγορες ταινίες, γρήγορες σχέσεις, γρήγορες κουβέντες, γρήγορα αστεία, γρήγορη ζωή.
Από πότε αρχίσαμε να τρέχουμε λες και μας κυνηγάνε ;
Γιατί ; Γιατί τρέχουμε να προλάβουμε το επόμενο χωρίς να έχουμε ζήσει το προηγούμενο ; Δεν είναι οι στιγμές που φεύγουν εμείς τις προσπερνάμε βιαστικά.
Δε ζούμε, λαχανιάζουμε και μας ξεγελάμε πως έτσι νιώθουμε ζωντανοί, δυνατοί.
Οι ήρωες των ταινιών μας τρέχουν δεν ερωτεύονται πια.
Δεν ξέρω που στο καλό μπορεί να χάθηκαν αυτά τα αργά βλέμματα, τα αργά φιλιά, τα αργά τραγούδια. Η μουσική κάποτε σήμαινε μελωδία, τώρα στίχοι ασθματικοί και φασαρία, βαβούρα και εμείς να χορεύουμε στο ρυθμό της μάζας.
Κάναμε τους ανθρώπους μας αριθμούς και τους βάλαμε σε φανταχτερά χρονοδιαγράμματα. Γεμίσαμε την καθημερινότητά μας με κενό, στο κενό όμως ξεχάσαμε πως δεν υπάρχει οξυγόνο και όπου
δεν υπάρχει οξυγόνο δεν υπάρχει και ζωή.
Κάναμε το χρόνο μας τσιγάρα που ρουφάμε βιαστικά,
ένα κολλημένο κουμπί φαστ φόργουορντ,
μια φάνκι λούπα..ζάλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου